10/12/09

10-XII. DIA UNIVERSAL DOS DEREITOS HUMANOS


Un curso mais, como cada 10 de decembro, chega a conmemoracion da Declaracion Universal dos Dereitos Humanos, aprobada pola O.N.U. hai 61 anos. Unha vez mais contemplamos o enorme abismo que segue a existir entre "o que deberia ser e "o que e". Como reaccionar, que facer?
Nos sos non podemos acabar coa fame no mundo, coas guerras, coas enfermidades e con distintas catastrofes que, as veces, teñen moito que ver coa decision dos poderosos da terra. O Primeiro Mundo e o Terceiro Mundo...as mulleres nas distintas culturas......os campos de refuxiados.....os presos politicos......o comercio inxusto e a explotacion e tantos longos etceteras....Como non somos nin podemos ser "quixotes", sempre atopamos argumentos do tipo de "eu paso de todo porque non podo facer nada" , "isto sobrepasame" , "non e asunto meu" ," a vida e asi"... para ficar coa conciencia tranquila. Pero non e certo. Porque, por exemplo, o dereito a integridade fisica e moral dunha persoa, e dicir, a ser respectada , independentemente do seu sexo, clase social, raza, relixion, idade e un dereito que se pode cumprir ou non, no noso instituto, verdade?. Polo tanto si que podemos facer ou "desfacer" neste eido e en moitos outros. So hai que estar atento e ter boa vontade. Non e tan dificil e podemos chegar mais ala do que pensamos. Como di un dos carteis das Bibliotecas Escolares de Galicia Xuntos/as podemos ! asi como os dedos son individualidades , que xuntos, forman a nosa man. Pois iso, xa e hora de COMEZAR !

VIOLENCIA DE XENERO NA LITERATURA ACTUAL

A violencia exercida contra as mulleres, reflictese en obras literarias de todas as epocas. Tamen
en obras de "rabiosa" actualidade e exito de ventas como a saga MILLENNIUM de Stieg Larsson Por se alguen ainda non leu algunha obra da famosa serie, aqui tedes un articulo de Veronica Trabazo Mouriño (alumna de 1º BAC C) que fai unha reflexion sobre o tratamento do tema na obra do escritor sueco : fainos unha descoberta relacionada cun episodio da vida de Larsson sobre agresion a unha muller.

Stieg Larsson e a violencia cara as mulleres

O pasado 25 de novembro celebrouse o Día Internacional Contra a Violencia de Xénero, unha lacra que cada vez está máis presente na nosa sociedade e,tamén, en todas as clases sociais. Cada vez que encendemos a nosa televisión e raro que non escoitemos unha noticia sobre a morte dunha muller a mans do seu home.
Contra este problema loitou o escritor e periodista sueco Stieg Larsson, autor da trioloxía Millennium. Seguro que moitos de vós xa desfrutástedes da lectura dos tres libros que compoñen esta trioloxía, que sen dubida se converteu nunha das lecturas de moda. O eixe central destas novelas é a referencia ás mulleres e ás diferentes formas de violencia que se realizan cara elas. Nelas aparecen diferentes escenas de agresións a mulleres, agresións que podemos atopar nas sociedades máis “democráticas” todos os días: violacións, trata de mulleres e prostitución, violencia no entorno familiar, agresións sexuais, acoso laboral, dobre desamparo das mulleres inmigrantes pobres...Debemos salientar que nas novelas de Larsson ningún dos agresores queda impune.
Por outro lado, a protagonista de historia Lisbhet Salander amosase como unha persoa antisocial e distante, pero ao mesmo tempo tremendamente intelixente e racional. Amosase deste xeito porque “o sistema fíxoa así”. Nos asasinatos e delitos que descobre, adoita encargarse ela mesma de executar as sentenzas, pois non confía nin no Estado nin nas súas leis. “Non hai inocentes, só distintos graos de responsabilidade”.
A lectura de Millenium demostra que o seu autor estaba especialmente sensibilizado no tema da violencia de xénero. De feito a súa compañeira Eva Gabrielsson cóntanos o porque: “cando era xoven, nunha festa con compañeiros, presenciou unha violación, e culpábase de non tela evitado. Tiña esa espiña cravada e dedicou moito tempo a consolar e axudar as vítimas”. Stieg dedicou toda a sua vida a procura dun mundo xusto, , e fíxoo en respectuosa colaboración con persoas de diferentes culturas, relixións, convicións políticas, idades, procedencia social e profesións. En canto a feminista, prefería colaborar con mulleres”. De ahí, probablemente, que a denuncia de calquera forma de violencia fronte ao xenero feminino, sexa un dos leitmotiv, unha das ideas que se repite ao longo das súas obras.
Como consecuencia do seu traballo, o Observatorio contra a Violencia doméstica e de Xénero concedeulle ao escritor, falecido no ano 2004, o V Premio de Recoñecemento ao labor máis destacado na erradicación de dita violencia.
Este observatorio, que preside Inmaculada Montalbán, considerou que Larsson é merecedor do premio pola súa achega, a través da literatura, a visualizacion da violencia contra as mulleres “que se segue perpetuando nas sociedades actuais, tamén nas máis avanzadas”. Ademáis, destacaron a contribución do escritor sueco a poñer de relevo que “non só é desexable, senón posible a contribución a unha sociedade libre de violencia de xénero por todos os seus integrantes, mulleres e homes”.
Recomendo a lectura destas novelas tan exitosas as cales se atopan entre as miñas preferidas, non só polo contido destas e pola forma que ten o autor de expresar os temas , senon tamén polo especial dos seus persoaxes. Ademáis espero que grazas a publicación destes libros, se poida aumentar a sensibilización e o rexeitamento das diversas formas de violencia cara as mulleres, que persisten en todas as sociedades, aínda que continuará a ser compricado mentres que os cidadans non cambien a súa mentalidade, o cal é unha das causas desta lacra.
Verónica Trabazo Mouriño 1º BAC C

04/12/09

VIOLENCIA DE XÉNERO II



O conxunto dos alumnos de Antropoloxía de 1º de Bacharelato do I.E.S. de Melide, traballaron sobre a Violencia exercida contra as Mulleres, co gallo do 25 de novembro. Varias alumnas elaboraron os separadores ou marcapáxinas con lemas e imaxes alusivos ao tema , incidindo na idea da non silenciación do maltrato físico e psicolóxico, tanto por parte das propias vítimas, como das persoas que coñecen ou intúen dita situación: o amor non ten nada que ver con soportar accións que vulneran a dignidade da persoa. Como elas din, hai que aspirar a "amar sen sufrir" e ter "o coraxe de ser ti mesma". Gracias a todas elas e eles que foron quen de concienciarse dun tema de terrible e persistente actualidade que, coma tantos outros, pasa por diante dos nosos ollos sen decatarnos del, porque pensamos que nos queda moi lonxe ou que nunca nos afectará. Ogallá que "as campás" de Hemingway non cheguen a dobrar por ninguén.

(Elaboraron os separadores Laura Sánchez Agra, Lucía Mato, Doa Laya, Lorena Vázquez e Laura Segade)

25/11/09

25-XI. DIA MUNDIAL PARA A ERRADICACIÓN DA VIOLENCIA CONTRA AS MULLERES

Hoxe conmemórase o Día Mundial para a erradicación da violencia contra as mulleres.
O número de mulleres asasinadas, maltratados, física ou psíquicamente non disminúe. Preto de 50 mulleres mortas é o cómputo deste ano 2009 en España. Cal é a raíz do mal?. Pódense enumerar varios factores, seguramente complementarios, que inflúen determinantemente en condutas delitivas cara á muller: a secular (ou milenaria ) educación sexista, a emancipación laboral e económica da muller, que non remata de ser asimilada por moitos homes, "tradicións" culturais denigratorias para o sexo feminino....Sobran, tristemente, imaxes aterradoras que ilustran este panorama infernal. Pero a pregunta capital, fica sen ser respostada. Por qué?. Quizais unha aproximación á causa, sexa a progresiva dexeneración moral que se está a vivir en todos os ámbitos da vida: cando as persoas non teñen conciencia da súa propia e inalienable DIGNIDADE, e, en consecuencia, da dos demais, cando o imperativo ético máis esencial está ausente, cando non se contempla aos outros como individuos senon como obxectos de pracer, de lucro etc... as relacións humanas deterióranse até graos insospeitados...Por iso é unha tarefa primordial de toda a sociedade a aceptación dunha ÉTICA elemental que valore á persoa , independentemente da súa raza, sexo, relixión...
Como dicía un escritor romano "Son home e nada do humano éme alleo". A violencia exercida contra as mulleres, tampouco. Por iso debemos denunciar sempre situacións de maltrato de calquera tipo, no noso entorno. PORQUE O SILENCIO É CÓMPLICE.
No eido da Loita contra a Violencia contra as Mulleres e tamén relacionado cos Dereitos Humanos e a Liberdade de Expresión, traballan as periodistas que este ano recibiron o premio "CORAJE". Tédelas na ligazón de www.boasnovasmelide.blogspot.com

Incluimos este vídeo elaborado pola Bibilioteca Escolar do IES de Fene

21/11/09

ANIVERSARIO DOS DEREITOS DO NENO

O 20 de novembro celébrase o Día dos dereitos do neno. Este ano conmemórase un dobre aniversario: en 1954 a Asamblea Xeral da O.N.U. recomendou (resolución 836(IX)) que todos os países instituisen o Día Universal do Neno, data que se dedicaría a promover actividades cara ao benestar e calidade de vida de todos os nenos. O día 20 de novembro a devandita Asamblea aprobou a Declaración de los Derechos del Niño en 1959 e a Convención sobre los Derechos del Niño en 1989. Cando lemos as declaracións de dereitos, case sempre ficamos cunha inquedanza ou desmoralización se comparamos "o que debería ser e "o que é" . Nós ,en xeral, debido á parte do mundo onde vivimos, estamos moito mellor que os rapaces de países do chamado 3º mundo e outros ; pero, coma en todo, só hai que "poñerse ben os lentes" para atopar ao noso arredor casos nos que se vulneran flagrantemente ditos dereitos. O noso deber é decatarse deles, denuncialos e dirixirse a quen poida resolvelos ou alivialos, se nos non somos quen de facelo.
Na nosa biblioteca fixemos unha exposición co Texto dos Dereitos do Neno e unha interpretación de Mafalda, cos seus ocurrentes comentarios, gracias á xentileza da biblioteca do IES de Guitiriz.

17/11/09

O MURO DE BERLÍN

Soldado oriental deixa escapar a un neno á
zona oeste, o 1º día da existencia do muro
O pasado 9 de novembro cumpríronse 20 anos da caída do muro de Berlín. Construiuse como consecuencia do final da 2ª Guerra Mundial . Alemania partiuse en dous: a parte dominada pola U.R.S.S., a República Democrática Alemana e a dominada polas potencias occidentais (Francia, Gran Bretaña e E.E.U.U.), a República Federal Alemana. Esta división afectou á propia capital.
En 1961 a R. Democrática decidiu separar cun aramio de espiño as dúas zonas de Berlín, a leste e a oeste. Isto sería o preludio dun muro de 103 millas de lonxitude e 4 metros de alto. Ao longo do muro contruíronse foxos e postos de vixilancia. Dita división foi reforzada polo leste, con soldados e milicias. O muro foi unha barreira efectiva durante 25 anos. Sen embargo preto de 2.7 millóns de persoas tentaron escapar á R.Federal Alemana e uns 400 berlineses (máis según algunhas estadísticas) foron asasinados no intento.
Eran os tempos da Guerra Fría e do Telón de Aceiro. Moitas familias quedaron separadas, e a R.D.A. convertiuse nun auténtico estado policial, no que as liberdades individuais quedaron suspendidas. A temible STASI, (policía secreta) encargábase dilixentemente dese labor.
Vinte anos máis tarde, xa algúns países da órbita comunista , como Polonia, comezaran a loita contra a dominación soviética, cando chega ao poder na U.R.S.S. M.Gorbachov que renuncia ao exercicio da represión. Isto desencadena unha serie de feitos : os alemáns orientais, cruzan Hungría, e tras pasar Austria, chegan á R.Federal alemana sen que as autoridades comunistan poñan ningún impedimento. A noite do 9 de novembro os alemáns de ambas partes pican e derruban o muro, ese “muro da vergoña” que os tivera separados inxustamente durante tanto tempo.
Isto aconteceu hai vinte anos. Pero aínda hoxe existen "muros" que impiden a persoas exercer os seus dereitos básicos, ao estaren oprimidas por un goberno ditatorial. A loita pola liberdade enche toda a historia da humanidade. E mentres o ser humano teña conciencia da súa dignidade, así será.

30/10/09

VISITA DE ANXO FARIÑA

O pasado mércores 28 de outubro estivo no noso centro o autor vigués Anxo Fariña, escritor e recoñecido debuxante. O motivo da súa visita foi presentarnos a súa colección de literatura xuvenil "Os Megatoxos", ofrecendo unha conferencia ó alumnado de 1º de ESO ó que tentou explicar que todo pode ser literaturizable. Calquera lugar, calquera obxecto ou calquera persoa pode ser o inicio dunha gran historia, só debemos deixar voar a nosa imaxinación. Reincidiu no feito de partir do máis simple para, paulatinamente, ir chegando ó máis complexo á hora de poñernos a crear. Nas cousas máis insignificantes pode estar agochada unha gran historia. Ó longo da conferencia, o autor deixou tamén constancia dos seus dotes de ilustrador, algo que lle apaixoa, e falou daquelo que lle serve de inspiración para elaborar o seu traballo.
Anxo Fariña é tamén autor de obras como "Xabi non pode durmir", "Os magos das formas" ou "O ladrón de palabras" , entre outras. Na actualidade traballa como Director de Arte, deseñando en distintos campos e ilustra libros e cómics.

29/10/09

50 ANIVERSARIO DE ASTÉRIX E OBÉLIX

Este xoves 29 de outubro , os heroes máis famosos de toda a Galia ( e parte do Imperio Romano) cumpren medio século de vida, dende que apareceran por primeira vez na revista francesa Pilote. Un ano despois, sairía o primeiro album, Astérix e o galo, cos seus personaxes característicos: Obélix, Asurancetúrix e compañía, invencibles para os romanos, gracias á súa preciosa "poción máxica" do druida Panoramix.
Os autores deste fabuloso cómic son André Uderzo e René Goscinny (este último, o guionista , finado en 1977) . En todo este tempo as historietas foron traducidas a máis de cen idiomas e vendéronse máis de 325 millóns de exemplares. Tamén se fixeron películas animadas e adaptacións con actores como Roberto Begnini e Gerard Depardieu. Co gallo deste cumpreanos publicouse un novo album: O aniversario de Astérix e Obélix: o libro de ouro.
Hai 20 anos creouse un parque temático dedicado a eles ao noreste de París. Agora, co gallo das súas bodas de ouro, a capital francesa celebra as aventuras destes galos cun programa cultural onde os protagonistas galos son enviados a un viaxe por teatros e museos onde descobren os seus retratos. No museo medieval de Cluny, preto do Boulevard Saint Michel, poderánse ver uns 50 debuxos orixinais, manuscritos e obxectos relacionados co universo de Astérix e compañía. Estes pequenos galos que non temen a iminigo ningún, son, certamente, inmortais, coma os deuses . Persoas de todas as idades, aínda non esqueceron as súas enxeñosas aventuras, a súa camaradería, a súa cómica mestura entre o mundo actual e o romano do ano 50 a. C. Nunha viñeta de Astérix, non sobra nada: dende o primeiro até o último detalle están ao servizo da comicidade e mesmo da información da época na que se sitúan as historias. NON DEIXEDES DE LER OS COMICS DE ASTERIX E OBELIX , dos que temos abundantes fondos na nosa biblioteca. Se queredes ter unha información máis completa sobre personaxes e xogos , entrade no sitio web www.asterix.com/index.html.es . Non vos esquezades POR TUTATIS!!!

26/10/09

XORNADAS DE BIBLIOTECAS ESCOLARES DE GALICIA 2009

Os pasados 23 e 24 de abril, tiveron lugar en Santiago de Compostela as Xornadas de Bibliotecas Escolares de Galicia 2009, no Palacio de Exposicións e Congresos de San Lázaro ás que asistiron varias profesoras do IES de Melide. Nelas contouse coa presenza de diversos ponentes , como Daniel Cassany da Universidade Pompeu Fabra de Barcelona, Luis Iza do Dpto de Educación da comunidade de Navarra, Guadalupe Jover, Tíscar Lara e Glória Durban. Asemade houbo unha mesa redonda con profesores de todos os niveis educativos, que falaron das súas experiencias cos clubes lectores, a HORA DE LER ( que poñeremos en marcha este curso no noso IES) e o proxecto lector do centro. Falouse, en definitiva do enorme e fulgurante cambio que se está a producir cos novos soportes de lectura, a internet, os e-books, as vantaxes e os perigos da rede....e a grande necesidade de ter un sentido crítico para se mover entre a superabundancia de información, que non sempre é fiable.
E moita ATENCIÓN aos perigos das redes sociais (facebook, tuenti etc.). PÉNSAO ANTES DE PUBLICAR.

PASAMENTO DE ANISIA MIRANDA


O pasado 22 de outubro finou en Vila de Cruces, vítima dun derrame cerebral , Anisia Miranda, tradutora e escritora , muller do tamén escritor X. Neira Vilas. Naceu en Cuba en 1932, filla de emigrantes ourensáns. Estudiou Maxisterio e Xornalismo na Habana. No 1953 trasladouse cos pais a Bos Aires. Alí ampliou os seus estudios, e coñeceu a Xosé Neira Vilas. Casaron en 1957, ano no que fundaron "Follas Novas" ,distribuidora do libro galego en América, que despois foi tamén editorial. Dende o principio vencellouse á cultura galega. Asistiu ás clases patrocinadas pola Asociación Galega de Universitarios, Escritores e Artistas (AGUEA) que dictaban , entre outros Rafael Dieste, Eduardo Blanco Amor ou Antonio Baltar. Traduciu ó galego poemas de autores latinoamericanos como José Martí ou Rubén Darío. Todas foron aparecendo en publicacións galegas de Bos Aires. Voltou a Cuba co seu home, en 1961. Traballou con Alejo Carpentier na redacción da revista "Pueblo y cultura", e mais tarde foi coordinadora nacional de edicións de libros para nenos e adolescentes. No eido da creación literaria é autora de obras de poesía, narrativa, teatro, viaxes e biografía. En teatro e narrativa obtivo importantes premios en Cuba, entre os que salientan "La Edad de Oro", teatro para nenos e adolescentes; e o Premio Nacional "Ismaelillo" de la Unión de Escritores e Artistas de Cuba. Dalgúns dos seus libros lévanse publicados centos de milleiros de exemplares no seu país de orixe. Ten varias medallas de honra conferidas por institucións cubanas. En 1992 radicouse co seu marido en Galicia. Era vicepresidenta da Fundación Xosé Neira Vilas.
Anisia foi a compañeira inseparable do seu home, ao que impulsou en todos os seus proxectos. Únimonos hoxe á dor infinita do seu viúvo, nestes intres tan acedos e dolorosos. Descanse en paz, Anisia

22/10/09

24 DE OUTUBRO DIA MUNDIAL DA BIBLIOTECA

Este ano a celebración do día da biblioteca centrámola na posta en marcha da BIBLIOTECA DIXITAL MUNDIAL http://www.wdl.org/es/, (podedes atopar esta dirección no apartado de LIGAZÓNS INTERESANTES , neste mesmo blog). A B.D.M. é un proxecto impulsado pola U.N.E.S.C.O. e a idea partiu do bibliotecario do Congreso dos E.E.U.U., James H. Billington. O grupo de colaboradores é amplo : dende a Biblioteca Alexandrina de Exipto até bibliotecas nacionais e algunhas institucións culturais e educativas de Arabia Saudí, Brasil, Exipto, China, Eslovaquia, U.S.A., Rusia, Francia, Irak, Israel, Japón, Malí, Marruecos, México, Países Baixos, Quatar, Reino Unido, Serbia, Sudáfrica, Suecia e Uganda, ademais dun equipo da devandita Biblioteca do Congreso de E.E.U.U. O seu obxectivo é dar a coñecer e preservar o patrimonio de moi diversas culturas de todos os rincóns do planeta, tentando non centrarse só , nos contidos da cultura occidental. Contén manuscritos, mapas, libros raros, películas, grabacións sonoras, publicacións , fotografías e grabados dispoñibles sen restricion para o publico e de forma gratuita.
Gracias a ela podense consultar documentos coma a Declaración de Independencia de EEUU, antigos manuscritos chineses, mapas do novo mundo ou películas dos irmans Lumière de finais do seculo XIX .
Segundo os impulsores, "o sitio e moi facil de usar e non esta dirixido a universitarios ou doctores. As buscas podense facer por combinacions entre lugar, periodo temporal, tipo de material (libro, fotografía, audio...) e a a institución que o cedeu. O sitio opera en sete linguas —as seis das Nacions Unidas , máis o portugués— e máis de 40 idiomas están representados nos materiais mesmos".
Ainda que o seu proposito e a aproximacion entre culturas , os paises pouco desenvolvidos , teran problemas a hora de acceder a ela.
África, por exemplo, pese as dimensions do continente, só representa ao 3,4% dos usuarios de Internet, fronte aos 24,6% de Europa ou o 15,7% de Norteamérica.
O esforzo non deixa de ser importante e unico, e agardamos que os alumnos do noso instituto se afagan preto a utilizar esta nova fonte de recursos.

29/09/09

30 DE SETEMBRO, DÍA INTERNACIONAL DO TRADUTOR


O día 30 de setembro conmemórase o Día Internacional da Tradución, coincidindo coa festividade de San Xerome, considerado o patrón dos tradutores e, en certo modo pai da tradución, por verter a Biblia ao latín vulgar a principios do s. V d. C. A Biblia, escrita orixinariamente en hebreo e grego, xa fora traducida ao latín no s. II d. C., pero seguía sin ser accesible aos crentes, debido a descoñecemento da lingua e á imperfección da linguaxe. A tradución de Xerome denominouse Vulgata porque estaba pensada para o pobo ou vulgus, e a Igrexa adoptouna como versión oficial da Biblia durante 15 séculos.

A tradución é, sen embargo, un labor máis antigo. Una das primeiras testimuñas é a Pedra de Rosetta, unha estela exipcia datada no s. II a. C. escrita en tres idiomas (exipcio xeroglífico, exipcio demótico e grego) que serviu para descifrar os xeroglíficos exipcios. A finais da Idade Antiga e principios da Idade Media foi especialmente significativa a tradución dos textos bíblicos, sendo a Biblia un dos libros máis traducidos en todas as épocas. A partir do s. IX e X os textos científicos e filosóficos gregos foron traducidos ao árabe, o que contribuiu a súa difusión por toda Europa a traveso de España ata o s. XV, cando os árabes foron desterrados. A Escola de tradutores de Toledo xogou un importante papel na transmisión do pensamento clásico e no desenvolvemento científico, vertendo textos clásicos do árabe ou hebreo ao latín, servíndose do español ou das linguas romances.

"Traduttore, taditore" é un dito italiano que significa "Tradutor, traidor". Esta idea de que a tradución traiciona ou perverte o texto orixinal tamén é compartida por Cervantes cando di: «... y lo mesmo harán todos aquellos que los libros de verso quisieren volver en otra lengua: que, por mucho cuidado que pongan y habilidad que muestren, jamás llegarán al punto que ellos tienen en su primer nacimiento.» Pero o certo é que o labor dos tradutores, ademais de facilitar o intercambio cultural, permítenos acceder ás grandes obras da literatura universal. O propio Cervantes non sería tan lido se non fose traducido a tantos idiomas, e que diríamos dos autores rusos, xaponeses... mesmo a Ilíada a Odisea, A Eneida ou os poemas de Horacio só poderían ser lidos por moi poucos. Que sería de nós, que non sabemos sueco, sen a tradución da triloxía Millenium de S. Larsson? e aínda que o inglés é máis asequible, sería tremendo non poder devorar a toda velocidade a saga de Crepúsculo, de S. Meyer. E que sorte poder ler a Paasilinna en galego! Afortunadamente cada vez temos unha maior implicación das editoriais galegas na tradución de obras da literatura universal, tanto as veteranas Galaxia ou Xerais, como outras máis novas e mellor coidadas como Rinoceronte.

A escola de Tradución e Interpretación da Universidade de Vigo ven celebrando nos últimos anos o Día Internacional da Tradución, homenaxeando a un tradutor ou tradutora e celebrando unhas xornadas. Este ano a homenaxeada é Marilar Aleixandre, que á parte da súa coñecida obra coma escritora para todo tipo de públicos, ten desenvolvido un interesante labor como tradutora, con obras como A caza do Carbairán de L. Carroll ou Harry Potter e a pedra filosofal, de J.K. Rowling. As xornadas asistirá Daoud Hari, recoñecido intérprete no conflicto bélico de Darfur, quen pronunciará unha conferencia en 12 idiomas na que contará a súa experiencia e abordará cuestións relativas a súa obra O intérprete: memorias dun membro dunha tribo de Darfur.
Alba, Fátima, Lorena e Xisela (As "multi-tradutoras" de 2º B de Bac)

22/09/09

BENVIDA Á NOVA BIBLIOTECA !!

Parece que foi onte cando marchamos de vacacións e xa estamos de volta cun novo curso só para nós: para estudar, compartir, ter novas experiencias .....e entre elas está disfrutar e aproveitar os recursos da nosa biblioteca : se a visitades , comprobaredes que se están a crear novos espazos dentro da mesma: un recuncho para o visionado de películas, coas súas butacas vermellas, e con auriculares para non molestar a ninguén, a zona de informática que conta con dous ordenadores máis, un proxector de imaxes ....e aínda haberá algunha novidade máis. Todo isto levouse a cabo grazas ao PLAMBE (Plan de Mellora de Bibliotecas Escolares), un programa da Xunta no que estamos inscritos hai dous anos e que levamos adiante unha serie de profesores axudados en ocasións por alumnos e alumnas do centro.
Neste comezo do curso dámoslles unha especial BENVIDA aos rapaces e rapazas de 1º da ESO, que chegan ao noso instituto por primeira vez : xa sabedes, entrando polo corredor da planta baixa, á esquerda, espéranvos miles de oportunidades de conectar con mundos distintos (e non só por internet) : atoparedes aventuras, monstruos, piratas, namorados/as, meigas, fadas e os vosos personaxes favoritos de cómic. Hai un libro, película, CD-ROM esperando por ti. Non deixes pasar a oportunidade de pasar un bo tempo de lecer. Os libros non se len só por obriga : lense tamén por pracer: que o saibades descubrir.
Benvida a todos !!!

26/06/09

FIN DE CURSO E CITA PARA O SEGUINTE

Pois, si. Parecía que nunca ía chegar pero, ao fin , velaí o momento das ansiadas vacacións. Rematamos. Este 2008-2009 non volverá máis. Pero o que si queremos que volte, é a vida a esta canle de comunicación qu é o biblomelide, con todas as súas seccións. Que os libros, as reportaxes, as películas, as viaxes da nosa comunidade educativa etc. ,volvan quedar retratadas neste espazo. Grazas aos colaboradores, especialmente a aqueles que non teñen tan doado o acceso a internet ( o rural existe, cos seus atrancos) e que pensan que facer unha entrevista ou un videoclip ou un mural ou unha crítica cinematográfica para "colgalo" no blogue non é perder o tempo, senon compartir experiencias vitais, das que todos podemos aprender e disfrutar.
E os libros. Sempre os libros. Cantas citas lévanse postas neste espazo , e noutros, de sabios pensadores sobre a lectura!!! E, sen embargo o pracer de ler, ten que ser unha descuberta individual e voluntaria. Cada un ten a súa propia historia cos libros. Así como non hai dúas historias de amor iguais, tampouco hai dous camiños idénticos para chegar a amar a lectura.
De todos os xeitos, nós, como Borges, non imaxinaríamos un Paraíso no que non houbese libros.
Que descansedes, que disfrutedes e que sexades quen de atopar o voso propio paraíso.



25/06/09

O LIBRO QUE MARCOU A TÚA VIDA

Xa a piques de rematar este curso, presentamos unha pequena mostra dunha enquisa que os alumnos de 2º e 3º da ESO fixeron entre os seus propios compañeiros e profesores sobre aqueles libros que deixaron unha pegada especial en cada un deles.
O resultado ( resumido) foi o seguinte:
Entre os alumnos os títulos preferidos foron:
--Cinco pares de cebada, de Fátima, porque é un libro diferente dos demais
--Valdemuller, de Tania, porque o libro fala dunha rapaza da súa mesma idade
--A banda sen futuro, de Cristina e Vanessa, porque conta unha historia real de cómo non hai
que renderse xamais
--O neno do pixama a raias, de Elisa e Leticia, polo seu dramatismo.
--El club de los viernes, de Carme, porque fala das relacións femeninas cunha afición común
--Anagnórisis, de Paula, "porque lle gustou"
Entre os "profes" temos as seguintes preferencias:
--La Regenta, de Carme, escólleo porque marcou un fito importante na súa vida universitaria
--Resistencia, de Estrela, pola situación que viven os seus protagonistas.
--A montaña máxica, de Zeltia, por ser unha obra emocionante e reflexiva
--El diario de Ana Frank, de Eloy, polo seu realismo
--Agosto do 36, de Carlos, por contar a crúa realidade da guerra civil española
--La maravillosa vida breve de Oscar Wao, de Xisela (alumna) , porque con el soupo de novas cousas e dos problemas que hai no mundo
--Los hombres que no amaban a las mujeres, de Ana (alumna) , porque con el descubriu a novela negra, xénero ao que se afecciounou rápidamente.
--100 años de soledad, marcou á "profe" Flor; con el deuse conta de que a vida é unha loita
continua.
--Momo, do profe Carlos; con el aprendeu a apreciar máis o tempo
--O Hiperión, favorito da profe Arancha, porque fala dun xeito de apreciar a vida apelando aos
sentimentos, á vontade e ó amor.
--El condenado por desconfiado, de Suso , poque demostra que o máis alá haino que gañar
"a pulso"
En fin , este é un resumo pequeniño das preferencias lectoras dunha parte da nosa comunidade educativa. Noutra ocasión deterémonos con máis tempo no percorrido lector e vital (que soen ir parellos) de máis persoas. Até a próxima ocasión!!



06/06/09

20 ANOS DE TIANANMEN


Onte toda a prensa lembraba o aniversario da matanza acontecida hai vinte anos na praza pequinesa de Tiananmen: o exército chinés cargaba contra centos de miles de estudantes que esixían reformas democráticas no seu país. A fotografía que ilustra esta entrada, deu a volta ao mundo: é a dun home anónimo, apodado "Tank Man", que se enfronta só, impasible, ante unha longa ringleira de tanques, dispostos a pasarlle por riba: ninguén sabe qué foi del.... Esta foto simboliza o abuso do goberno contra os seus propios cidadáns, nunha manifestación pacífica de estudantes desprotexidos. Triunfou, coma tantas veces, a forza bruta e a represión. Os manifestantes foron represaliados, encarcelados ou executados. O entón secretario xeral do Partido Comunista, Zhao Ziyang, xa finado, foi sometido a arresto domiciliario por se opoñer á represión cometida contra os estudantes.
Hoxe en día, China é unha importante potencia económica, coa que os líderes mundiais teñen que contar. Pero segue a existir a censura: libros que non se poden ler, 30.000 axentes que controlan o que len os chineses en internet, manipulación dos libros de texto ou portais bloqueados como Twitter, Hotmail, Facebook, Flickr, etc.
Ogallá que o sacrificio cruento destes centenares de miles de estudantes anónimos, dese "home do tanque", dea froitos algún día. Poque como alguén dixo " non se pode acabar co analfabetismo e logo prohibirlle á xente que lea". Ao final, sempre é o mesmo: as ansias insaciables de liberdade.

05/06/09

CARTAS DE AMOR

Seguimos co amor e (aínda que cun pouco de demora) cos resultados do concurso de cartas co gallo do Día dos Namorados. As gañadoras foron alumnas de 4º ESO A , e recibiron coma premio unha cantidade en metálico para gastar en libros e material escolar. Yolanda, acadou o 3º premio, Noelia e Tania o 2º e Iria o 1º.
A carta gañadora está inspirada en Jake, un personaxe secundario da saga vampírica de S.Meyer. Aquí tedes a epístola da vosa compañeira.
Querido Jake:
Estos seis meses contigo han sido los más gratos y maravillosos de mi vida, desde la última vez. Saber que siempre te tengo ahí, para lo que quiera…creo que es hora de que me sincere contigo.
Desde hace unos días le he estado dando vueltas a la cabeza… Creo, más bien, sé, que lo que siento por ti va más allá de la amistad. Soy consciente de que , después de lo que te pasó con Bella, va a ser difícil, es complicado reaccionar ante una realidad diferente a la que te habías creado tú mismo. Pero es que durante estos meses creo que no lo he hecho del todo mal, ¿no? No debiste hacerme ese regalo… ¿cómo pensar que recordarías la clase de flor que te regalé cuando te caíste de la bicicleta con tan solo diez años?… Increíble, sólo puedo decir eso de la flor que dejaste en mi portal hace tres noches. El alma se me llenó de emociones, y me aclaró mis dudas, además de ser una maravillosa persona, eres detallista, no se puede pedir más de nadie.
Me resulta muy embarazoso decírtelo, pero es lo que siento, y creo que es mutuo, por comentarios que lanzas al aire, porque, aunque no lo creas, escucho hasta tus más mínimos suspiros. Me sientas bien, el hecho de estar contigo es muy reconfortante… Contigo a mi lado no existe el temor… todo es como un mar en calma. Siempre protegida por tu risa, por tu forma de ser, por tus preciosos ojos negros, por tu cálida piel morena, por tu manera de hacerme ver las cosas fáciles y por tu infinito amor. Siempre sabes qué decir cuando estoy mal, y halagarme hasta cuándo no me ha dado tiempo a peinarme. ¿Mentiroso o encantador? Prefiero pensar que encantador…
Me sentí mal al rechazar aquel día tu petición… ahora pienso en ello y me muerdo los labios. Ese año tuve que convivir con cierta envidia con Bella, viendo como erais más amigos cada día, y cada vez me quemaba más y más por dentro. Hasta que Edward Cullen regresó y se demostró lo que todos sabíamos : Bella siempre amó a Edward. Tengo la misma huella en el corazón por ti que la que tú tienes por culpa de Bella, en ocasiones me olvido de que está, pero la sigo sintiendo cada vez que me miras.
A veces me paro a pensar como habría sido lo nuestro, pero he de aclarar que mi negativa no fue en vano… No estaba preparada para una relación, ya sabes cómo era por aquel entonces… Ahora siento que todo puede funcionar, he sentado cabeza y he madurado desde entonces.
Me dolía ver cómo poco a poco nos íbamos distanciando más y más, hasta llegar a la discusión que rompió por completo nuestra amistad. Estoy feliz por haber solucionado nuestras diferencias… y porque todo vuelva a ser como antes. Pero no puedo contener más mis emociones, Jake, necesito que sepas que te quiero, que siempre te quise y que fui una estúpida al hacer la elección que hice… Me resulta casi imposible aguantar las ganas de rozar mis labios con los tuyos, y fundirnos en un infinito beso , cuando me acaricias las manos o las mejillas y hablas con tu preciosa boca prácticamente pegada a la mía, separada por milímetros, esperando a que yo te dé una respuesta física a tu indirecta. Y es que ahora lo tengo tan claro… Añoro cada segundo tenerte a mi lado y las ganas de responder tu proposición con un beso me persigue… Estoy segura de que cesará cuándo lo haga realidad. Te quiero.
Iria

03/06/09

L'HYMNE À L'AMOUR

Velaí o vídeo da famosa canción interpretada por Edith Piaf

02/06/09

A PALABRA MÁIS FERMOSA


Durante o mes de maio , fixemos na Biblioteca un concurso titulado "A palabra máis fermosa". Podíanse votar palabras en todas as linguas que se imparten no noso instituto (que son unhas cantas) e o resultado foi o seguinte: a gañadora foi "amour", no segundo posto houbo un triple empate entre "aimer", "amor" e "amistad". Curiosa coincidencia que todas as palabras teñan a mesma raíz e que se refiran ao mesmo tema. Tanta necesidade teremos de amar ou de ser amados? Tamén chama a atención que dúas palabras sexan francesas. Por qué será que o amor soa mellor en francés? Ah, l'amour.....
En galego destacaron "morriña" e "ledicia" e en inglés "friend", e houbo palabras tan marchosas como "cha-cha-chá". Repetiuse en varias linguas "bolboreta", "mariposa" e "papillon"
Non faltaron palabras de fermosa eufonía e significado, coma "eirene", (paz, en grego) ou a "libertatem" latina.Tamén atopamos palabras noutros idiomas alleos ao IES, coma "fiducia" (confianza, en italiano) ou "glasnost" (transparencia, en ruso)
En fin, que nesta pequena babel bibliotecaria ,triunfou o amour. Por algo será.
Vennos á lembranza unha grande e famosa artista francesa, de vida atormentada, que paseou por todo o mundo o seu Hymne à l'amour. Reproducimos a letra na súa honra e esperemos poñer todos algo máis de amor nas nosas vidas cotiás.
L'hymne à l'amour
Le ciel bleu sur nous peut s'effondrer
Et la terre peut bien s'écrouler
Peu m'importe si tu m'aimes
Je me fous du monde entier
Tant qu'l'amour inond'ra mes matins
Tant que mon corps frémira sous tes mains
Peu m'importent les problèmes
Mon amour puisque tu m'aimes
J'irais jusqu'au bout du monde
Je me ferais teindre en blonde
Si tu me le demandais
J'irais décrocher la lune
J'irais voler la fortune
Si tu me le demandais
Je renierais ma patrie
Je renierais mes amis
Si tu me le demandais
On peut bien rire de moi
Je ferais n'importe quoi
Si tu me le demandais
Si un jour la vie t'arrache à moi
Si tu meurs que tu sois loin de moi
Peu m'importe si tu m'aimes
Car moi je mourrai aussi
Nous aurons pour nous l'éternité
Dans le bleu de toute l'immensité
Dans le ciel plus de problèmes
Mon amour crois-tu qu'on s'aime
Dieu réunit ceux qui s'aiment
Edith Piaf

Tradución
El cielo azul puede derrumbarse sobre nosotros /Y la tierra puede abrirse/ Poco me importa si me amas/ “Paso”… del mundo entero/ Ya que el amor inundará mis mañanas/ Ya que mi cuerpo se estremecerá entre tus manos/ Poco me importan los problemas/ Mi amor, porque me amasIré a la otra punta del mundo/ Me haré teñir de rubia/ Si tú me lo pides/ Iré a descolgar la Luna/ Iré a robar la fortuna/ Si tú me lo pides/ Renegaré de mi patria/ Renegaré de mis amigos/ Si tú me lo pides/ Te puedes reír de mí/ Haré como que no me importa/ Si tú me lo pides,/ Si un día la vida te arranca de mi lado/ Si mueres, ó estés lejos de mí/ Poco me importa! si tú me amas/ Porque yo moriré también/ Tendremos la eternidad para nosotros/ En el azul de toda la inmensidad/ En el cielo, no más problemas/ Mi amor ¿crees que nos amamos?…/ Dios reúne a aquellos que se aman.

31/05/09

CONFERENCIA DE BALI RAI


O mércores, 27 de maio, estivo connosco o autor inglés de raíces punxabis Bali Rai, dándonos unha conferencia sobre o seu libro Un casoiro ben mal amañado, obra que está tendo moito éxito no Reino Unido e que non está traducido a ningunha lingua da Península agás ao galego.

Cando estivo aquí, pediunos desculpas pois el fala inglés e non entende o español nin o galego, pero tivo unha cordial frase de "bos días". Por iso estivo acompañado polo tradutor Ramón Porto, un mozo melidán que fixo a estupenda tradución da obra ao galego e que tamén traducía o que o autor nos ía contando.

O autor estab a dar conferencias por outros sitios de Galicia e contounos anécdotas que lle pasaron.

O libro Un casoiro ben mal amañado é en parte autobiográfico e cóntanos ademais cousas que lles pasaron a persoas próximas a el. Este libro reflectía dalgunha maneira o que a día de hoxe el chegou a ser, un home libre e estudado.

Tamén nos estivo a dicir que se sentía un inglés de pés a cabeza. Estívonos falando un pouquiño de onde el era (Reino Unido) e da cantidade de razas distintas que alí convivían, e, por suposto, preguntámoslle se prefería que gañase o Barça ou o Manchester, e díxonos que é do Liverpool dende os tres anos.

Despois de falarnos sobre o libro e sobre o Reino Unido, nós fixémoslle preguntas, e ao final el tivo a amabilidade de botarlle un garabato aos nosos libros.

Mereceu moito a pena que viñese, pois, ao coñecelo, o libro faise máis interesante, xa que é en parte autobiográfico.

Anímovos a todos/as a que o leades. Hai exemplares na biblioteca do centro.

Bicos

Edurne (B1B)

22/05/09

ADIÓS A MARIO BENEDETTI

El domingo pasado , 17 de mayo, fallecía a los 89 años de edad en su casa de Montevideo, el escritor uruguayo Mario Benedetti. Fue un destacado poeta, novelista, dramaturgo, cuentista y crítico, y, junto con Juan Carlos Onetti, la figura más relevante de la literatura uruguaya de la 2ª mitad del siglo XX. En su obra pueden diferenciarse, al menos 2 periodos marcados por sus circunstancias vitales, así como por los cambios sociales y políticos de Uruguay y el resto de América Latina. En el 1º, Benedetti desarrolló una literatura realista sobre el tema de la burocracia pública, a la cual él mismo pertenecía, y el "espíritu pequeño-burgués" que la animaba.
En 1945, comenzó a trabajar como periodista en distintos diarios. De esta época son sus Poemas de la oficina y Montevideanos. En 1960 escribe El país de la cola de paja, un ensayo ácido y polémico, y se consolida literariamente con dos novelas : La tregua y Gracias por el fuego, que constituye una crítica más amplia de la sociedad nacional, con la denuncia de la corrupción del periodismo como aparato de poder.

En el 2ºperíodo (años 70) sus obras se hicieron eco de la angustia y la esperanza de amplios sectores sociales, por encontrar salidas socialistas a una América Latina subyugada por las dictaduras militares. Durante más de diez años, Benedetti vivió fuera de su patria como consecuencia de ello. Su literatura se hizo. Escribió una novela en verso: El cumpleaños de Juan Ángel así como cuentos fantásticos . Trató el tema del exilio en la novela Primavera con una esquina rota. En su obra poética, se vieron, igualmente, reflejadas las circunstancias políticas y vivenciales del exilio uruguayo y el regreso a casa ( La casa y el ladrillo, Vientos del exilio, Geografías, Las soledades de Babel). En teatro denunció la institución de la tortura con Pedro y el capitán, y en el ensayo, hizo comentarios sobre literatura contemporánea .Reflexionó sobre problemas culturales y políticos ene El desexilio y otras conjeturas, libro que recoge su labor periodística desplegada en Madrid.
En marzo de 2001 recibió el Premio Iberoamericano José Martí en reconocimiento a toda su obra. Fue director del Dpto de Literatura Hispanoamericana de la Facultad de Humanidades y Director del Centro de Investigación Literaria en la Habana.
He aquí uno de los poemas más famosos de Mario Benedetti recitado por él mismo: No te salves . Puedes oírlo en este enlace de la biblioteca Cervantes.
http://www.cervantesvirtual.com/servlet/SirveObras?portal=0&Ref=2813&audio=0

20/05/09

ENTREVISTA A XOSÉ MIRANDA

Xosé Miranda naceu en Lugo no ano 1955. Licenciouse en Biloloxía na Universidade de Compostela en 1978. Na actualidade exerce como profesor de Bioloxía e Xeoloxía no Instituto Xoán Montes de Lugo. Comezou escribindo prosa, relatos e novelas para adultos, pero tamén escribe contos e relatos curtos para nenos, é un bo especialista de literatura oral, e xunto con outros autores, como Reigosa e Cuba escribiu unha historia titulada Contos marabillosos e un Dicionario de seres míticos galegos. En 1988 acadou o premio de relatos breves Modesto Figueiredo co relato Na terra sombría. Xa en 1990 conseguiu outro premio, o de Manuel García Barros por Historia dun paraugas azul. Finalmente acadou en 1990 o premio Xerais coa novela Morning Star.
Aproveitemos para escoitar o que el mesmo nos di.

E- Podería definirse?

XM- Como escritor? Como persoa?

E.- En xeral

XM.- Son unha persoa bastante melancólica, imaxinativa e, como escritor, penso que iso define a miña traxectoria. Interésome moito polas persoas e polo que hai no fondo, dentro das persoas.

E.- Sabemos que vostede estudou Bioloxía. Como sendo biólogo se iniciou no mundo literario?

XM.- En realidade, non creo nas diferenzas entre as Letras e as Ciencias que no sistema educativo español priman, e paréceme que iso é un erro, porque as persoas somos unha soa, non existen persoas de Letras e persoas de Ciencias, cada un de nós é suficientemente complexo como para que lle poidan gustar cousas dun lado e do outro. Hai moitísimos escritores que eran médicos ou biólogos ou físicos: Castelao era médico, Ernesto Sábato é físico, matemáticos , sempre existiu isto , e no Renacemento, por exemplo, ou os antigos gregos non recoñecían estas diferenzas. A min sempre, desde que era neno, me interesaron as dúas cousas e outras, coma a historia tamén. Non podía estudar todo e entón decidinme por estudar bioloxía porque me gustaban moito os animais, a natureza, pero tamén seguín escribindo sempre, e noutros países un pode estudar unhas asignaturas, por exemplo se está nunha carreira pode completar con materias que sexan doutra diferente, aquí cando eu estudaba isto non se podía facer. Eu creo que é un erro que lles fagan decidirse aos rapaces desde tan novos por unha cousa ou por outra, me parece que isto vai en contra dunha formación completa das persoas. A min gustaríame que os rapaces puidesen estudar bioloxía e literatura ao mesmo tempo sen que houbese inconvenientes.

E.- Élle doado compaxinar o seu traballo de profesor coa literatura?

XM.- Máis doado, desde logo, que se traballase na construción, entón si que me resultaría imposible porque non tería tempo ou se me dedicase á política porque entón tamén tería que estar todo o tempo non só traballando ou facendo que traballaba, senón en eventos sociais, etc. Desde logo, se algunha cousa permite ser escritor é ser profesor porque tes un pouco máis de tempo para dedicarlle. Despois claro que moitas veces a preocupación polo que pasa nas clases, pola marcha dos alumnos che quita de poder centrarte na literatura, pero supoño que isto en calquera profesión ocorrerá, é dicir, iso de que desconectas ao chegar á casa non é verdade, sempre estás preocupado por moitas cousas, pero supoño que lle pasa a todo o mundo, non só aos profesores, polo tanto creo que dentro do malo ser profesor non é o peor para dedicarse á literatura, de feito a maioría dos escritores son profesores.

E.- Quen ou que lle axudou a iniciarse na literatura?

XM.- Eu digo sempre que o que me axudou foron as miñas avoas e a miña nai que me contaban contos cando era neno, e a mestra que me ensinou a ler e a escribir, que xa desde pequeniño nos mandaba facer contos, redaccións e todo iso, creo que son estas persoas ás que lles debo a miña vocación literaria, é dicir, que nunca se recoñece suficientemente a débeda que temos cos nosos pais, cos nosos avós ou cos nosos mestres, e eu creo que son os que inflúen dunha maneira máis decisiva no que imos facer despois.

E.- Como se sentiu ao ver publicada a súa primeira obra?

XM.- Moi ben, porque eu tardei moitos anos en publicar a primeira obra que foi a Historia dun paraugas azul . Tiña máis de trinta anos, porque era unha novela e, claro, as novelas non se escriben normalmente cando es un rapaz, senón cando chegas a unha certa idade. Eu tiña moitos poemas escritos, pero sen publicar ou publicados ao mellor en xornais ou en revistas, pero non en libro, e a primeira obra que publiquei foi porque gañou un premio e entón as editoriais decidiron publicala. Sentinme moi ben porque confirmaba que o que eu escribía lle podía interesar a outra xente e o peor que lle pode pasar a alguén é que todo o que está facendo pase desapercibido e outros non se decaten do que sucede, polo tanto, cando publicas a primeira obra sénteste realizado, dalgunha maneira sénteste feliz.

E.- De todos os premios que recibiu cal é do que máis orgulloso se sente?

XM.- Non sei contestar a esa pregunta, porque os premios axudan a que un sexa coñecido e a que a túa obra chegue a máis xente, que te recoñezan, e facilita por exemplo que os libros se vendan máis. Tamén veñen moi ben economicamente porque che axudan e non estamos nun país no que os escritores sexan precisamente millonarios, pero, á parte diso, eu aos premios non lles dou tanta importancia como se adoita facer, porque eu creo que cando gañas un premio, un pouco é porque, hai que ter en conta que hai un xurado que son persoas como as demais e que se poden equivocar, e finalmente premian o que máis lles gusta, o que non quere dicir nunca que sexa o mellor. Cantas obras moi boas se presentaron a premios e non gañaron. Eu cando gaño un premio non creo nunca que non houbese outros que o poderían ter gañado ou cando non o gaño, que tamén me sucede, tampouco penso que o meu libro sexa necesariamente o peor, é dicir, creo que hai moito de lotería niso, entón relativizo a importancia dos premios. Con todo, o premio Xerais que lle deron a Morning Star, para min foi o máis significativo porque significou que eu pasei de ser un escritor para minorías que lían uns centos de persoas a ser un escritor con miles de lectores, iso si que é moi importante.

E.- Das obras que vostede escribiu, cal é a que máis lle gusta?

XM.- Esta pregunta... é como se che preguntan a que fillo lle queres máis. Unha das que máis me gusta, da que máis satisfeito estou é O demo á orella, que é un libro no que se van contando vidas de persoas dende a prehistoria ata case os días de hoxe e son todas vidas tristes, en realidade, este libro íase chamar Vidas tristes e ao final cambiámoslle o título. Eu teño pensado escribir algúns contos máis e engadilos, e entón cambiarlle o título e recuperar o título antigo que era Vidas tristes . Eu neste libro, o que quero facer ver é que aínda que se fala sempre do progreso e do moito que avanza a humanidade, se nos paramos a considerar a vida de cada unha das persoas, o progreso é moi relativo e non vai tan aló, e a tristura e a violencia na que viven as persoas no mundo da prehistoria e no mundo de hoxe non é tan diferente. Hai moitos avances técnicos, pero na cuestión da vida persoal, das dores que un soporta, na cuestión ética, a humanidade avanzou moi pouquiño, e eu estou satisfeito porque me parece que neste libro que o reflexei bastante ben.
E.- Hai algún autor ou autora que o influíra?
XM.- Pois si, moitos, claro, por exemplo neste libro O demo á orella hai un autor francés que non é coñecido polas maiorías, pero que é un autor fundamental, que se chama Marcel Schwob . Era un xudeu francés de principios do século XX que escribiu un libro que se chama Vidas exemplares, e este libro influíu moitísimo noutros escritores e determinou boa parte da literatura do século XX, a pesar de que moita xente non coñece a Marcel Schwob. É por exemplo o mestre de Borges e de Cunqueiro. Eles cando fan eses relatos que son como retratos de persoas, en quen se están baseando é neste escritor que a min me influíu moitísimo. Outro caso é Stevenson, que por certo eran moi amigos, de feito Stivenson morreu na Polinesia, Schwob estaba xa moi enfermo porque tiña tise ósea, pois seguiu os seus pasos e foi alá a buscalo, chegou tarde porque Stevenson xa morrera, pouco tempo despois morreu el. Son dous autores que a min me influíron moitísimo, e no caso dos galegos, Cunqueiro.

E.- Que escribe con máis facilidade, poesía ou narrativa?

XM.- En realidade, o que ocorre é que son estados de ánimo diferentes, porque para escribir poesía tes que ter un determinado estado de ánimo, se non, é imposible, ademais a poesía é algo que require as metáforas, as sinestesias e requiren unha axilidade mental que non en todos os momentos tes, mentres que a narrativa é case máis un traballo de oficinista, teste que poñer, tes que elaboralo, se che sae mal tes que volver a empezar e continuar, polo tanto, se non tes un estado de ánimo adecuado para escribir poesía, o que podes facer é escribir narrativa. Non se pode ser poeta as 24 horas do día , non existe ninguén capaz de facelo, pero tamén é certo que ás veces unha cousa mestúrase coa outra e hai moitos libros de narrativa que en realidade son libros de poesía, o que pasa é que están en prosa, pero hai moitísimos escritores que o que fan, é unha narrativa lírica que se achega moito á poesía, pero son traballos moi diferentes, aínda sendo literatura, hai quen di que non, porque Antonio Gamoneda que é un gran poeta leonés dixo que a poesía non é literatura, non sei moi ben o que quixo dicir, pero si que entendo que son dous traballos moi distintos que requiren unha disposición moi distinta e unha maneira de facer moi distinta tamén. Que fago con máis...? pois depende dos momentos.

E.- Como fai para escribir unha novela?, xa sabe como vai rematar cando a comeza a escribir?

XM.- Si. Eu teño un método de traballo para a narrativa que é o de Edgar Poe, é dicir, é como unha peza de reloxería o que eu fago. As miñas novelas sempre empezan polo final, é dicir, eu sei o final moito antes que o principio, porque sei a onde quero chegar, se non, non podo chegar. Despois tu deseñas unha traxectoria para os personaxes, o que ocorre é que ás veces fan o que queren e non che obedecen, pero tu valos levando como podes ata esa final, sobre todo se se trata de relatos. Nas novelas isto pode ser un pouco máis laxo, pero eu polo xeral sei a onde quero chegar. Creo que o principio e o final son as pezas máis importantes da narrativa, logo vas desenvolvendo como podes.

E.- Eu lin Morning Star, en que se baseou para escribir esa novela?

XM.- En Morning Star baseeime moitísimo na realidade, porque os bandoleiros que aparecen en Morning Star existiron, e o pirata Benito Soto e o tesouro enterrado en Pontevedra existiu, o mesmo que o pai do protagonista, Lourenzo Tasende ou Lázaro Ribadulla ou o portugués Tomé das Congostras, asaltaron ao cura de Bueu cruzando a ría nunhas barcas, todo iso son datos históricos, as torturas que facían, como se comportaban coa xente, a maneira de dar os golpes, a utilización de nenos por exemplo para cortar as cordas das campás ou que había moitas mulleres metidas nas gavelas de bandoleiros, todo isto son feitos históricos o que pasa que eu escribín a novela partindo dunha idea que é a seguinte: se os ingleses, os americanos, os franceses puideron contar aventuras utilizando os seus personaxes, e non digamos os de Holliwood que nos enchen de películas sobre Jesse James, levan 400 ou non sei cantas. Eu dixen, pero se eles poden sobre Jesse James que era un tipo que asaltaba bancos facer iso ou sobre Billy o neno, e ata nós, todo o mundo sabe quen foi Jesse James ou Billi o neno, por que os galegos que temos personaxes similares a eles, probablemente incluso ás veces moito máis brutais, moito máis patibularios, por que non se nos ocorreu aos galegos facer o mesmo e facer novelas e películas sobre esta xente? e de aí sae a idea de Morning Star . A novela fíxena, a película necesitariamos unha inxección de diñeiro para poder facela, pero temos directores de cine, temos guionistas e temos cámaras e todo o necesario menos diñeiro, necesitamos unha industria cinematográfica potente para poder facelo, pero eu quíxenme demostrar a min mesmo que os galegos podemos facer calquera cousa que poidan facer os demais e que temos material para iso.

E.- Para esta avaliación temos que ler como libro de lectura O demo á orella Como se lle ocorreu escribir un libro que comezou na Prehistoria chegando ata os nosos días?

XM- É un libro de galegos en distintas épocas da historia Eu utilicei moito o exemplo de Marcel Schwob nas súas Vidas imaxinarias, e estas son vidas imaxinarias, é dicir, eu vou imaxinando as vidas das persoas, homes, mulleres e nenos en distintas situacións e en distintos momentos: unha é monxa, uns nenos que son raptados polos piratas, un que se mete soldado coas hostes dos romanos, sendo galego séntese romano porque foi educado desta maneira. Eu quería ver como, a pesar dos cambios na vida práctica, na vida doméstica, continuos que houbo na historia, a cuestión moral dos seres humanos a penas avanzou e ir vendo como o peso da explotación dos seres humanos uns polos outros, o peso dos estados, o peso da opresión en definitiva, continúa aí sempre, e o único que está facendo é causar dor ao longo dos tempos, e empecei coa Prehistoria, seguín cos romanos, logo coa Idade Media ata chegar á Idade Moderna, e eu quería facer iso moi próximo, e entón os personaxes son galegos sempre, duns ou outros lugares, nunha ou noutra situación, dun sexo ou de outro, en definitiva tratábase de contar como puido ser a vida verdadeira, a vida real de Galicia doutros momentos.

E.- Aínda que xa nos contestou, podería dicirnos por que non colleu Vidas tristes como título primeiro ?

XM.- É que o libro requiriría máis contos e probablemente este libro volva aparecer co título de Vidas tristes e con máis relatos. Como estaba a medio facer cando se publicou, digamos que era un proxecto máis. Como neste libro hai un narrador implícito que é o demo, porque se entende se un o le con detalle que é o demo o que está contando todas estas historias, estallas contando a alguén, porque son historias de vidas frustradas, son historias de tristura, e os seres humanos tendemos a botarlle a culpa das nosas situacións cando son terribles sempre a algo alleo, ao demo, por exemplo, que é ao que se lle bota as culpas de todo, entón o demo está contando o lado escuro da historia, que é o que se conta neste libro, non todo van ser conmemoracións, reis, batallas e non sei que historias porque a realidade é outra.

E.- Ten algún proxecto en mente para un futuro libro?

XM.- Teño un proxecto en mente que é un libro para rapaces que se vai chamar... Cando eu era neno, cando meu pai ía de viaxe e eu lle pedía que me trouxese algo, el dicíame: “Vouche traer un correverás, un brincaparedes e un mirapatrás “ claro, eu non sabía o que era un correverás, un brincaparedes e un mirapatrás, e agora vou escribir un libro que se vai titular O correverás, o brincaparedes e o mirapatrás, que son tres nenos aos que lles ocorren unha serie de aventuras. Son nenos que van ser convertidos en bonecos, entón van ter unha vida de bonecos. É a idea, o libro está sen escribir, pero esa é a idea.

E.- Moitas grazas
XM.- Grazas a vós.

VIDEO SOBRE RAMON PIÑEIRO

Velaí un vídeo sobre Ramón Piñeiro

13/05/09

17 DE MAIO. RAMÓN PIÑEIRO


Este ano o Día das Letras Galegas adícase á figura de Ramón Piñeiro (Láncara, 1915-Santiago de Compostela, 1990) , escritor, editor, político e intelectual galego.
Como político, foi unha figura histórica do galeguismo duante o S.XX, sufrindo penas de cárcere entre 1946 e 1949. Como intelectual, fundou e dirixiu a editorial Galaxia e a revista Grial
Políticamente, ademais de fundar as Mocidades galeguistas na provincia de Lugo (colaborando na comisión que preparou o referéndum sobre o Estatuto de Autonomía de Galicia en 1936), foi membro do Partido Galeguista e, máis tarde, xa durante a España democrática, foi tamén deputado independente do Parlamento de Galicia . A filosofía e a língüística ocuparon espazos importantes da súa vida. Se queres saber máis cousas sobre a figura de Ramón Piñeiro pica nesta ligazón : http://www.seminariogalan.org/

08/05/09

OUTRAS CULTURAS: TAN LONXE, TAN PERTO

Dende a biblioteca do IES Melide queremos afrontar un novo reto: coñecer outras culturas, precisamente porque no noso centro hai cada vez máis nenas e nenos que proceden doutros países e culturas. Por iso organizaremos diferentes actividades que nos leven a coñecer cada vez máis esas sociedades, e, de paso, as valoremos como debemos. O vindeiro mércores 13 de maio virán visitarnos a xente da ONG GAIA Ecodesarrollo, da Coruña. O seu labor fundamental céntrase en dar cobertura, axuda, formación, e moitísimas cousas máis a persoas que chegan a España doutros países. Vannos visitar Guillermo, o seu director (mestre de formación) e máis un compañeiro que chegou ao noso país, dende África, nunhas condicións persoais moi, moi duras. A actividade estará dirixida ao alumnado de 1º de ESO, e se queredes botarlle un ollo ao blog da ONG, podédelo facer picando aquí.

23/04/09

23 DE ABRIL. LIBROS E LIBERDADE

Neste día mundial do libro queremos amosar unhas reflexións do que, para persoas que se adican ao oficio de escribir, representa o feito da lectura, a existencia dos libros e a literatura.
En todas elas latexa a idea principal: libros e liberdade necesítanse mutuamente. De feito todos os réximes totalitarios teñen un denominador común : en todos eles hai listas de libros prohibidos. Isto é aínda hoxe unha realidade. Hai persoas condenadas por escribir determinada obra, por darlle publicidade a determinado autor.Mesmo en países que se consideran "democráticos"....
Lede e pensade:

“La palabra libro está muy cercana a la palabra libre; … lo cierto es que se complementan perfectamente; el libro es uno de los instrumentos creados por el hombre para hacernos libres. Libres de la ignorancia y de la ignominia, libres también de los demonios, de los tiranos, … de la trivialidad, de la pequeñez. El libro afirma la libertad, muestra opciones y caminos distintos, establece la individualidad, al mismo tiempo fortalece a la sociedad, y exalta la imaginación…. Si el hombre no hubiese creado la escritura no habríamos salido de las cavernas…. En fin, el libro es para nosotros un camino de salvación. Una sociedad que no lee es una sociedad ciega, sorda y muda”.
(Sergio Pitol)

“A creación dunha obra de arte é o que nos distingue das demais criaturas que habitan neste planeta, e o que nos define, no esencial, como seres humanos. Facer algo por puro pracer, polo goce de facelo....A novela é unha colaboración a partes iguais, entre o escritor e o lector, e constitúe o único lugar do mundo onde dous estranos poden atoparse en condición de absoluta intimidade. Levo toda a vida a establecer conversa con xente que nunca vin, con persoas que xamais hei de coñecer”
(Paul Auster)

“A poesía é unha loita contra o mal de ollo que proporciona información esencial sobre a condición humana”
“O libro é a célula nai da liberdade"
(Manuel Rivas)

DIA DO LIBRO

Hoxe, 23 de abril, é o día do libro. Neste día conmemoramos a morte de dous grandes escritores en 1616, W. Shakespeare e Miguel de Cervantes. Dende hai moitos anos esta data vennos servindo de excusa para promocionar libros, premiar a escritores e, en definitiva, poder disfrutar máis da lectura. Podemos aproveitar para mercar libros, porque hoxe teremos un pequeno desconto en calquera libraría.
Pero non sempre o libro foi un obxecto cotiá, fácil de adquirir nin fácil de ler ou levar. Se botamos unha ollada á esta presentación, veremos que ata a aparición da imprenta o libro foi privilexio duns poucos tanto na Antigüidade como na Idade Media. Que gran sorte a nosa agora!

22/04/09

JUAN MARSÉ, PREMIO CERVANTES 2009

El premio Cervantes, que será entregado mañana por los Reyes en la universidad de Alcalá de Henares, fue otorgado este año a Juan Marsé, novelista español nacido en Barcelona en 1933. Su visión lúcidamente crítica de la posguerra lo sitúa entre los autores más notables de la narrativa española de la segunda mitad del siglo XX. De formación autodidacta, decidió dedicarse de lleno a la literatura. En el marco de las tendencias del realismo social, sus primeras novelas, Encerrados con un solo juguete, de 1960 y Esta cara de la luna (1962), tratan asuntos relacionados con las consecuencias de la guerra civil sobre la juventud.También escribió guiones de cine.
En su gran éxito Últimas tardes con Teresa (1965), construye una brillante sátira de la burguesía barcelonesa. Su intención testimonial y de denuncia se plasma en un realismo de corte clásico , magistralmente armonizado con nuevas técnicas narrativas.
Posteriormente apareció La oscura historia de la prima Montse (1970), implacable análisis de los sectores tradicionales de la sociedad catalana y su relación con la emigración, y
Si te dicen que caí (1973), que tuvo que publicar en México a causa de la censura franquista.
La muchacha de las bragas de oro (1978), que obtuvo el premio Planeta, trata de un escritor falangista que retoca incansablemente su pasado sirviéndose de unas memorias, mientras que en El amante bilingüe (1991) juega con la idea del doble a través del personaje de Marés, que intenta reconquistar a su mujer transformándose en el charnego Faneca.
La recuperación de la infancia es el tema principal de algunos de sus libros siguientes, como
El embrujo de Shangai (1993) y Rabos de lagartija (2000).Marsé opina en una reciente entrevista, que los premios han de aceptarse por un mínimo de cortesía y gentileza que obliga a estar agradecido. A la pregunta de si se considera un rebelde, contesta que con sus 76 años no se lo puede permitir.
(Beatriz Pumar y Patricia Buján)

21/04/09

ABRIL, MES DE LOS LIBROS. BICENTENARIO DE LARRA

En el mes de marzo se cumplieron 200 años del nacimiento del periodista y escritor Maraiano José de Larra. Antes de acabar con su vida, cuando apenas contaba 28 años de edad , había publicado en los periódicos de la época más de 200 artículos a lo largo de tan sólo ocho años de brillante carrera como creador de un estilo que siempre figura por derecho propio de plena autoridad. Cultivó también la poesía, el teatro y la novela.
Nacido en Madrid, hijo de un médico afrancesado que huyó de España, Larra es producto de su tiempo, sufriendo desde pequeño el exilio, al tener que acompañar a su padre.Vive en Francia entre los 4 y los 9 años.
Un Larra atormentado muestra el dolor por España, que presidiría su obra y su vida. Lamentó el atraso del país, criticó la exclusión de España del proceso romántico, defendió los derechos de los débiles, denunció los vicios nacionales, como la pereza, los políticos de pesebre, la abundancia de malos actores y traductores. Se ganó, con sus críticas , la persecución de la censura , como adelantado que era y comprometido con la libertad. Desde sus primeros textos, se mofa de la sociedad inculta y zafia. Representa el máximo exponente del romanticismo democrático de un liberal progresista.
Antonio Machado consideró su suicidio un acto maduro de voluntad y conciencia. Ramón Gómez de la Serna le brindó un histórico homenaje en su tertulia.
Para terminar , recordamos unas significativas palabras del autor, figura insigne de las letras y referente del periodismo independiente y crítico . "Mi vida está condenada a decir lo que otros no quieren leer"
Lee el artículo más conocido de Larra, "Vuelva usted mañana".

23 DE ABRIL, DIA DO LIBRO:A LIBRARIA MÁIS FERMOSA

Seguro que a miúdo te preguntaches por unha boa libraría...menos común é preguntarse pola máis fermosa, ben, pois nós investigamos para ofrecervos un pequeno artigo sobre a libraría "Lello & Irmao", en Porto, según din, unha das máis famosas do mundo. O seu encanto non só reside na beleza da súa arquitectura, senon nunha particularidade que a fai única: que nas súas orixes foi contruída precisamente para ser iso, unha libraría, a diferenza de moitas outras que deixaron de ser pazos ou igrexas para ser dedicadas a esta función.
Foi fundada en 1869 co nome de "Libraría Internacional de Ernesto Chardron" . Tras a inesperada morte do fundador ós 45 anos, vendeuse á firma "Lugan & Genelioux Sucessores". Tras varios cambios de nomes e propietarios actualmente chámase " Livraría Lello & Irmao".
O edificio foi construido polo enxeñeiro F.X.Esteves. O xornal inglés The Guardian calificouna como a terceira máis fermosa libraría do mundo.
Esta pode ser unha das razóns polas cales as esceas de libraría de Harry Potter se rodaron nela. En todo caso, é un edificio que paga a pena visitar
Enderezo: rúa dos Carmelitas, á beira do río Douro.
A maiores de disfrutar da súa beleza, podes mercar LIBROS, eses amigos cos que trabamos unha especial relación ao longo da nosa vida.
(Doa Laya e Laura Sánchez, 4ºA) .