Un curso mais, como cada 10 de decembro, chega a conmemoracion da Declaracion Universal dos Dereitos Humanos, aprobada pola O.N.U. hai 61 anos. Unha vez mais contemplamos o enorme abismo que segue a existir entre "o que deberia ser e "o que e". Como reaccionar, que facer?
10/12/09
10-XII. DIA UNIVERSAL DOS DEREITOS HUMANOS
Un curso mais, como cada 10 de decembro, chega a conmemoracion da Declaracion Universal dos Dereitos Humanos, aprobada pola O.N.U. hai 61 anos. Unha vez mais contemplamos o enorme abismo que segue a existir entre "o que deberia ser e "o que e". Como reaccionar, que facer?
VIOLENCIA DE XENERO NA LITERATURA ACTUAL
A violencia exercida contra as mulleres, reflictese en obras literarias de todas as epocas. Tamen
en obras de "rabiosa" actualidade e exito de ventas como a saga MILLENNIUM de Stieg Larsson Por se alguen ainda non leu algunha obra da famosa serie, aqui tedes un articulo de Veronica Trabazo Mouriño (alumna de 1º BAC C) que fai unha reflexion sobre o tratamento do tema na obra do escritor sueco : fainos unha descoberta relacionada cun episodio da vida de Larsson sobre agresion a unha muller.
Stieg Larsson e a violencia cara as mulleres
O pasado 25 de novembro celebrouse o Día Internacional Contra a Violencia de Xénero, unha lacra que cada vez está máis presente na nosa sociedade e,tamén, en todas as clases sociais. Cada vez que encendemos a nosa televisión e raro que non escoitemos unha noticia sobre a morte dunha muller a mans do seu home.
Contra este problema loitou o escritor e periodista sueco Stieg Larsson, autor da trioloxía Millennium. Seguro que moitos de vós xa desfrutástedes da lectura dos tres libros que compoñen esta trioloxía, que sen dubida se converteu nunha das lecturas de moda. O eixe central destas novelas é a referencia ás mulleres e ás diferentes formas de violencia que se realizan cara elas. Nelas aparecen diferentes escenas de agresións a mulleres, agresións que podemos atopar nas sociedades máis “democráticas” todos os días: violacións, trata de mulleres e prostitución, violencia no entorno familiar, agresións sexuais, acoso laboral, dobre desamparo das mulleres inmigrantes pobres...Debemos salientar que nas novelas de Larsson ningún dos agresores queda impune.
Por outro lado, a protagonista de historia Lisbhet Salander amosase como unha persoa antisocial e distante, pero ao mesmo tempo tremendamente intelixente e racional. Amosase deste xeito porque “o sistema fíxoa así”. Nos asasinatos e delitos que descobre, adoita encargarse ela mesma de executar as sentenzas, pois non confía nin no Estado nin nas súas leis. “Non hai inocentes, só distintos graos de responsabilidade”.
A lectura de Millenium demostra que o seu autor estaba especialmente sensibilizado no tema da violencia de xénero. De feito a súa compañeira Eva Gabrielsson cóntanos o porque: “cando era xoven, nunha festa con compañeiros, presenciou unha violación, e culpábase de non tela evitado. Tiña esa espiña cravada e dedicou moito tempo a consolar e axudar as vítimas”. “Stieg dedicou toda a sua vida a procura dun mundo xusto, , e fíxoo en respectuosa colaboración con persoas de diferentes culturas, relixións, convicións políticas, idades, procedencia social e profesións. En canto a feminista, prefería colaborar con mulleres”. De ahí, probablemente, que a denuncia de calquera forma de violencia fronte ao xenero feminino, sexa un dos leitmotiv, unha das ideas que se repite ao longo das súas obras.
Como consecuencia do seu traballo, o Observatorio contra a Violencia doméstica e de Xénero concedeulle ao escritor, falecido no ano 2004, o V Premio de Recoñecemento ao labor máis destacado na erradicación de dita violencia.
Este observatorio, que preside Inmaculada Montalbán, considerou que Larsson é merecedor do premio pola súa achega, a través da literatura, a visualizacion da violencia contra as mulleres “que se segue perpetuando nas sociedades actuais, tamén nas máis avanzadas”. Ademáis, destacaron a contribución do escritor sueco a poñer de relevo que “non só é desexable, senón posible a contribución a unha sociedade libre de violencia de xénero por todos os seus integrantes, mulleres e homes”.
Recomendo a lectura destas novelas tan exitosas as cales se atopan entre as miñas preferidas, non só polo contido destas e pola forma que ten o autor de expresar os temas , senon tamén polo especial dos seus persoaxes. Ademáis espero que grazas a publicación destes libros, se poida aumentar a sensibilización e o rexeitamento das diversas formas de violencia cara as mulleres, que persisten en todas as sociedades, aínda que continuará a ser compricado mentres que os cidadans non cambien a súa mentalidade, o cal é unha das causas desta lacra.
Verónica Trabazo Mouriño 1º BAC C
04/12/09
VIOLENCIA DE XÉNERO II
O conxunto dos alumnos de Antropoloxía de 1º de Bacharelato do I.E.S. de Melide, traballaron sobre a Violencia exercida contra as Mulleres, co gallo do 25 de novembro. Varias alumnas elaboraron os separadores ou marcapáxinas con lemas e imaxes alusivos ao tema , incidindo na idea da non silenciación do maltrato físico e psicolóxico, tanto por parte das propias vítimas, como das persoas que coñecen ou intúen dita situación: o amor non ten nada que ver con soportar accións que vulneran a dignidade da persoa. Como elas din, hai que aspirar a "amar sen sufrir" e ter "o coraxe de ser ti mesma". Gracias a todas elas e eles que foron quen de concienciarse dun tema de terrible e persistente actualidade que, coma tantos outros, pasa por diante dos nosos ollos sen decatarnos del, porque pensamos que nos queda moi lonxe ou que nunca nos afectará. Ogallá que "as campás" de Hemingway non cheguen a dobrar por ninguén.
(Elaboraron os separadores Laura Sánchez Agra, Lucía Mato, Doa Laya, Lorena Vázquez e Laura Segade)
25/11/09
25-XI. DIA MUNDIAL PARA A ERRADICACIÓN DA VIOLENCIA CONTRA AS MULLERES

O número de mulleres asasinadas, maltratados, física ou psíquicamente non disminúe. Preto de 50 mulleres mortas é o cómputo deste ano 2009 en España. Cal é a raíz do mal?. Pódense enumerar varios factores, seguramente complementarios, que inflúen determinantemente en condutas delitivas cara á muller: a secular (ou milenaria ) educación sexista, a emancipación laboral e económica da muller, que non remata de ser asimilada por moitos homes, "tradicións" culturais denigratorias para o sexo feminino....Sobran, tristemente, imaxes aterradoras que ilustran este panorama infernal. Pero a pregunta capital, fica sen ser respostada. Por qué?. Quizais unha aproximación á causa, sexa a progresiva dexeneración moral que se está a vivir en todos os ámbitos da vida: cando as persoas non teñen conciencia da súa propia e inalienable DIGNIDADE, e, en consecuencia, da dos demais, cando o imperativo ético máis esencial está ausente, cando non se contempla aos outros como individuos senon como obxectos de pracer, de lucro etc... as relacións humanas deterióranse até graos insospeitados...Por iso é unha tarefa primordial de toda a sociedade a aceptación dunha ÉTICA elemental que valore á persoa , independentemente da súa raza, sexo, relixión...
Como dicía un escritor romano "Son home e nada do humano éme alleo". A violencia exercida contra as mulleres, tampouco. Por iso debemos denunciar sempre situacións de maltrato de calquera tipo, no noso entorno. PORQUE O SILENCIO É CÓMPLICE.
No eido da Loita contra a Violencia contra as Mulleres e tamén relacionado cos Dereitos Humanos e a Liberdade de Expresión, traballan as periodistas que este ano recibiron o premio "CORAJE". Tédelas na ligazón de www.boasnovasmelide.blogspot.com
Incluimos este vídeo elaborado pola Bibilioteca Escolar do IES de Fene
21/11/09
ANIVERSARIO DOS DEREITOS DO NENO

17/11/09
O MURO DE BERLÍN
En 1961 a R. Democrática decidiu separar cun aramio de espiño as dúas zonas de Berlín, a leste e a oeste. Isto sería o preludio dun muro de 103 millas de lonxitude e 4 metros de alto. Ao longo do muro contruíronse foxos e postos de vixilancia. Dita división foi reforzada polo leste, con soldados e milicias. O muro foi unha barreira efectiva durante 25 anos. Sen embargo preto de 2.7 millóns de persoas tentaron escapar á R.Federal Alemana e uns 400 berlineses (máis según algunhas estadísticas) foron asasinados no intento.
Eran os tempos da Guerra Fría e do Telón de Aceiro. Moitas familias quedaron separadas, e a R.D.A. convertiuse nun auténtico estado policial, no que as liberdades individuais quedaron suspendidas. A temible STASI, (policía secreta) encargábase dilixentemente dese labor.
Vinte anos máis tarde, xa algúns países da órbita comunista , como Polonia, comezaran a loita contra a dominación soviética, cando chega ao poder na U.R.S.S. M.Gorbachov que renuncia ao exercicio da represión. Isto desencadena unha serie de feitos : os alemáns orientais, cruzan Hungría, e tras pasar Austria, chegan á R.Federal alemana sen que as autoridades comunistan poñan ningún impedimento. A noite do 9 de novembro os alemáns de ambas partes pican e derruban o muro, ese “muro da vergoña” que os tivera separados inxustamente durante tanto tempo.
Isto aconteceu hai vinte anos. Pero aínda hoxe existen "muros" que impiden a persoas exercer os seus dereitos básicos, ao estaren oprimidas por un goberno ditatorial. A loita pola liberdade enche toda a historia da humanidade. E mentres o ser humano teña conciencia da súa dignidade, así será.

30/10/09
VISITA DE ANXO FARIÑA
Anxo Fariña é tamén autor de obras como "Xabi non pode durmir", "Os magos das formas" ou "O ladrón de palabras" , entre outras. Na actualidade traballa como Director de Arte, deseñando en distintos campos e ilustra libros e cómics.
29/10/09
50 ANIVERSARIO DE ASTÉRIX E OBÉLIX

26/10/09
XORNADAS DE BIBLIOTECAS ESCOLARES DE GALICIA 2009

E moita ATENCIÓN aos perigos das redes sociais (facebook, tuenti etc.). PÉNSAO ANTES DE PUBLICAR.
PASAMENTO DE ANISIA MIRANDA

O pasado 22 de outubro finou en Vila de Cruces, vítima dun derrame cerebral , Anisia Miranda, tradutora e escritora , muller do tamén escritor X. Neira Vilas. Naceu en Cuba en 1932, filla de emigrantes ourensáns. Estudiou Maxisterio e Xornalismo na Habana. No 1953 trasladouse cos pais a Bos Aires. Alí ampliou os seus estudios, e coñeceu a Xosé Neira Vilas. Casaron en 1957, ano no que fundaron "Follas Novas" ,distribuidora do libro galego en América, que despois foi tamén editorial. Dende o principio vencellouse á cultura galega. Asistiu ás clases patrocinadas pola Asociación Galega de Universitarios, Escritores e Artistas (AGUEA) que dictaban , entre outros Rafael Dieste, Eduardo Blanco Amor ou Antonio Baltar. Traduciu ó galego poemas de autores latinoamericanos como José Martí ou Rubén Darío. Todas foron aparecendo en publicacións galegas de Bos Aires. Voltou a Cuba co seu home, en 1961. Traballou con Alejo Carpentier na redacción da revista "Pueblo y cultura", e mais tarde foi coordinadora nacional de edicións de libros para nenos e adolescentes. No eido da creación literaria é autora de obras de poesía, narrativa, teatro, viaxes e biografía. En teatro e narrativa obtivo importantes premios en Cuba, entre os que salientan "La Edad de Oro", teatro para nenos e adolescentes; e o Premio Nacional "Ismaelillo" de la Unión de Escritores e Artistas de Cuba. Dalgúns dos seus libros lévanse publicados centos de milleiros de exemplares no seu país de orixe. Ten varias medallas de honra conferidas por institucións cubanas. En 1992 radicouse co seu marido en Galicia. Era vicepresidenta da Fundación Xosé Neira Vilas.
Anisia foi a compañeira inseparable do seu home, ao que impulsou en todos os seus proxectos. Únimonos hoxe á dor infinita do seu viúvo, nestes intres tan acedos e dolorosos. Descanse en paz, Anisia

22/10/09
24 DE OUTUBRO DIA MUNDIAL DA BIBLIOTECA


Gracias a ela podense consultar documentos coma a Declaración de Independencia de EEUU, antigos manuscritos chineses, mapas do novo mundo ou películas dos irmans Lumière de finais do seculo XIX .
Segundo os impulsores, "o sitio e moi facil de usar e non esta dirixido a universitarios ou doctores. As buscas podense facer por combinacions entre lugar, periodo temporal, tipo de material (libro, fotografía, audio...) e a a institución que o cedeu. O sitio opera en sete linguas —as seis das Nacions Unidas , máis o portugués— e máis de 40 idiomas están representados nos materiais mesmos".
Ainda que o seu proposito e a aproximacion entre culturas , os paises pouco desenvolvidos , teran problemas a hora de acceder a ela.
África, por exemplo, pese as dimensions do continente, só representa ao 3,4% dos usuarios de Internet, fronte aos 24,6% de Europa ou o 15,7% de Norteamérica.
O esforzo non deixa de ser importante e unico, e agardamos que os alumnos do noso instituto se afagan preto a utilizar esta nova fonte de recursos.
29/09/09
30 DE SETEMBRO, DÍA INTERNACIONAL DO TRADUTOR

A escola de Tradución e Interpretación da Universidade de Vigo ven celebrando nos últimos anos o Día Internacional da Tradución, homenaxeando a un tradutor ou tradutora e celebrando unhas xornadas. Este ano a homenaxeada é Marilar Aleixandre, que á parte da súa coñecida obra coma escritora para todo tipo de públicos, ten desenvolvido un interesante labor como tradutora, con obras como A caza do Carbairán de L. Carroll ou Harry Potter e a pedra filosofal, de J.K. Rowling. As xornadas asistirá Daoud Hari, recoñecido intérprete no conflicto bélico de Darfur, quen pronunciará unha conferencia en 12 idiomas na que contará a súa experiencia e abordará cuestións relativas a súa obra O intérprete: memorias dun membro dunha tribo de Darfur.
22/09/09
BENVIDA Á NOVA BIBLIOTECA !!
26/06/09
FIN DE CURSO E CITA PARA O SEGUINTE

25/06/09
O LIBRO QUE MARCOU A TÚA VIDA
--O neno do pixama a raias, de Elisa e Leticia, polo seu dramatismo.
06/06/09
20 ANOS DE TIANANMEN

Ogallá que o sacrificio cruento destes centenares de miles de estudantes anónimos, dese "home do tanque", dea froitos algún día. Poque como alguén dixo " non se pode acabar co analfabetismo e logo prohibirlle á xente que lea". Ao final, sempre é o mesmo: as ansias insaciables de liberdade.
05/06/09
CARTAS DE AMOR

Estos seis meses contigo han sido los más gratos y maravillosos de mi vida, desde la última vez. Saber que siempre te tengo ahí, para lo que quiera…creo que es hora de que me sincere contigo.
Desde hace unos días le he estado dando vueltas a la cabeza… Creo, más bien, sé, que lo que siento por ti va más allá de la amistad. Soy consciente de que , después de lo que te pasó con Bella, va a ser difícil, es complicado reaccionar ante una realidad diferente a la que te habías creado tú mismo. Pero es que durante estos meses creo que no lo he hecho del todo mal, ¿no? No debiste hacerme ese regalo… ¿cómo pensar que recordarías la clase de flor que te regalé cuando te caíste de la bicicleta con tan solo diez años?… Increíble, sólo puedo decir eso de la flor que dejaste en mi portal hace tres noches. El alma se me llenó de emociones, y me aclaró mis dudas, además de ser una maravillosa persona, eres detallista, no se puede pedir más de nadie.
Me resulta muy embarazoso decírtelo, pero es lo que siento, y creo que es mutuo, por comentarios que lanzas al aire, porque, aunque no lo creas, escucho hasta tus más mínimos suspiros. Me sientas bien, el hecho de estar contigo es muy reconfortante… Contigo a mi lado no existe el temor… todo es como un mar en calma. Siempre protegida por tu risa, por tu forma de ser, por tus preciosos ojos negros, por tu cálida piel morena, por tu manera de hacerme ver las cosas fáciles y por tu infinito amor. Siempre sabes qué decir cuando estoy mal, y halagarme hasta cuándo no me ha dado tiempo a peinarme. ¿Mentiroso o encantador? Prefiero pensar que encantador…
Me sentí mal al rechazar aquel día tu petición… ahora pienso en ello y me muerdo los labios. Ese año tuve que convivir con cierta envidia con Bella, viendo como erais más amigos cada día, y cada vez me quemaba más y más por dentro. Hasta que Edward Cullen regresó y se demostró lo que todos sabíamos : Bella siempre amó a Edward. Tengo la misma huella en el corazón por ti que la que tú tienes por culpa de Bella, en ocasiones me olvido de que está, pero la sigo sintiendo cada vez que me miras.
A veces me paro a pensar como habría sido lo nuestro, pero he de aclarar que mi negativa no fue en vano… No estaba preparada para una relación, ya sabes cómo era por aquel entonces… Ahora siento que todo puede funcionar, he sentado cabeza y he madurado desde entonces.
Me dolía ver cómo poco a poco nos íbamos distanciando más y más, hasta llegar a la discusión que rompió por completo nuestra amistad. Estoy feliz por haber solucionado nuestras diferencias… y porque todo vuelva a ser como antes. Pero no puedo contener más mis emociones, Jake, necesito que sepas que te quiero, que siempre te quise y que fui una estúpida al hacer la elección que hice… Me resulta casi imposible aguantar las ganas de rozar mis labios con los tuyos, y fundirnos en un infinito beso , cuando me acaricias las manos o las mejillas y hablas con tu preciosa boca prácticamente pegada a la mía, separada por milímetros, esperando a que yo te dé una respuesta física a tu indirecta. Y es que ahora lo tengo tan claro… Añoro cada segundo tenerte a mi lado y las ganas de responder tu proposición con un beso me persigue… Estoy segura de que cesará cuándo lo haga realidad. Te quiero.
Iria
03/06/09
02/06/09
A PALABRA MÁIS FERMOSA

En fin, que nesta pequena babel bibliotecaria ,triunfou o amour. Por algo será.
Tradución
El cielo azul puede derrumbarse sobre nosotros /Y la tierra puede abrirse/ Poco me importa si me amas/ “Paso”… del mundo entero/ Ya que el amor inundará mis mañanas/ Ya que mi cuerpo se estremecerá entre tus manos/ Poco me importan los problemas/ Mi amor, porque me amasIré a la otra punta del mundo/ Me haré teñir de rubia/ Si tú me lo pides/ Iré a descolgar la Luna/ Iré a robar la fortuna/ Si tú me lo pides/ Renegaré de mi patria/ Renegaré de mis amigos/ Si tú me lo pides/ Te puedes reír de mí/ Haré como que no me importa/ Si tú me lo pides,/ Si un día la vida te arranca de mi lado/ Si mueres, ó estés lejos de mí/ Poco me importa! si tú me amas/ Porque yo moriré también/ Tendremos la eternidad para nosotros/ En el azul de toda la inmensidad/ En el cielo, no más problemas/ Mi amor ¿crees que nos amamos?…/ Dios reúne a aquellos que se aman.
31/05/09
CONFERENCIA DE BALI RAI
22/05/09
ADIÓS A MARIO BENEDETTI

En 1945, comenzó a trabajar como periodista en distintos diarios. De esta época son sus Poemas de la oficina y Montevideanos. En 1960 escribe El país de la cola de paja, un ensayo ácido y polémico, y se consolida literariamente con dos novelas : La tregua y Gracias por el fuego, que constituye una crítica más amplia de la sociedad nacional, con la denuncia de la corrupción del periodismo como aparato de poder.
En el 2ºperíodo (años 70) sus obras se hicieron eco de la angustia y la esperanza de amplios sectores sociales, por encontrar salidas socialistas a una América Latina subyugada por las dictaduras militares. Durante más de diez años, Benedetti vivió fuera de su patria como consecuencia de ello. Su literatura se hizo. Escribió una novela en verso: El cumpleaños de Juan Ángel así como cuentos fantásticos . Trató el tema del exilio en la novela Primavera con una esquina rota. En su obra poética, se vieron, igualmente, reflejadas las circunstancias políticas y vivenciales del exilio uruguayo y el regreso a casa ( La casa y el ladrillo, Vientos del exilio, Geografías, Las soledades de Babel). En teatro denunció la institución de la tortura con Pedro y el capitán, y en el ensayo, hizo comentarios sobre literatura contemporánea .Reflexionó sobre problemas culturales y políticos ene El desexilio y otras conjeturas, libro que recoge su labor periodística desplegada en Madrid.
En marzo de 2001 recibió el Premio Iberoamericano José Martí en reconocimiento a toda su obra. Fue director del Dpto de Literatura Hispanoamericana de la Facultad de Humanidades y Director del Centro de Investigación Literaria en la Habana.
He aquí uno de los poemas más famosos de Mario Benedetti recitado por él mismo: No te salves . Puedes oírlo en este enlace de la biblioteca Cervantes.
http://www.cervantesvirtual.com/servlet/SirveObras?portal=0&Ref=2813&audio=0
20/05/09
ENTREVISTA A XOSÉ MIRANDA

Aproveitemos para escoitar o que el mesmo nos di.
E- Podería definirse?
XM- Como escritor? Como persoa?
E.- En xeral
XM.- Son unha persoa bastante melancólica, imaxinativa e, como escritor, penso que iso define a miña traxectoria. Interésome moito polas persoas e polo que hai no fondo, dentro das persoas.
E.- Sabemos que vostede estudou Bioloxía. Como sendo biólogo se iniciou no mundo literario?
XM.- En realidade, non creo nas diferenzas entre as Letras e as Ciencias que no sistema educativo español priman, e paréceme que iso é un erro, porque as persoas somos unha soa, non existen persoas de Letras e persoas de Ciencias, cada un de nós é suficientemente complexo como para que lle poidan gustar cousas dun lado e do outro. Hai moitísimos escritores que eran médicos ou biólogos ou físicos: Castelao era médico, Ernesto Sábato é físico, matemáticos , sempre existiu isto , e no Renacemento, por exemplo, ou os antigos gregos non recoñecían estas diferenzas. A min sempre, desde que era neno, me interesaron as dúas cousas e outras, coma a historia tamén. Non podía estudar todo e entón decidinme por estudar bioloxía porque me gustaban moito os animais, a natureza, pero tamén seguín escribindo sempre, e noutros países un pode estudar unhas asignaturas, por exemplo se está nunha carreira pode completar con materias que sexan doutra diferente, aquí cando eu estudaba isto non se podía facer. Eu creo que é un erro que lles fagan decidirse aos rapaces desde tan novos por unha cousa ou por outra, me parece que isto vai en contra dunha formación completa das persoas. A min gustaríame que os rapaces puidesen estudar bioloxía e literatura ao mesmo tempo sen que houbese inconvenientes.
E.- Élle doado compaxinar o seu traballo de profesor coa literatura?
XM.- Máis doado, desde logo, que se traballase na construción, entón si que me resultaría imposible porque non tería tempo ou se me dedicase á política porque entón tamén tería que estar todo o tempo non só traballando ou facendo que traballaba, senón en eventos sociais, etc. Desde logo, se algunha cousa permite ser escritor é ser profesor porque tes un pouco máis de tempo para dedicarlle. Despois claro que moitas veces a preocupación polo que pasa nas clases, pola marcha dos alumnos che quita de poder centrarte na literatura, pero supoño que isto en calquera profesión ocorrerá, é dicir, iso de que desconectas ao chegar á casa non é verdade, sempre estás preocupado por moitas cousas, pero supoño que lle pasa a todo o mundo, non só aos profesores, polo tanto creo que dentro do malo ser profesor non é o peor para dedicarse á literatura, de feito a maioría dos escritores son profesores.
E.- Quen ou que lle axudou a iniciarse na literatura?
XM.- Eu digo sempre que o que me axudou foron as miñas avoas e a miña nai que me contaban contos cando era neno, e a mestra que me ensinou a ler e a escribir, que xa desde pequeniño nos mandaba facer contos, redaccións e todo iso, creo que son estas persoas ás que lles debo a miña vocación literaria, é dicir, que nunca se recoñece suficientemente a débeda que temos cos nosos pais, cos nosos avós ou cos nosos mestres, e eu creo que son os que inflúen dunha maneira máis decisiva no que imos facer despois.
E.- Como se sentiu ao ver publicada a súa primeira obra?
XM.- Moi ben, porque eu tardei moitos anos en publicar a primeira obra que foi a Historia dun paraugas azul . Tiña máis de trinta anos, porque era unha novela e, claro, as novelas non se escriben normalmente cando es un rapaz, senón cando chegas a unha certa idade. Eu tiña moitos poemas escritos, pero sen publicar ou publicados ao mellor en xornais ou en revistas, pero non en libro, e a primeira obra que publiquei foi porque gañou un premio e entón as editoriais decidiron publicala. Sentinme moi ben porque confirmaba que o que eu escribía lle podía interesar a outra xente e o peor que lle pode pasar a alguén é que todo o que está facendo pase desapercibido e outros non se decaten do que sucede, polo tanto, cando publicas a primeira obra sénteste realizado, dalgunha maneira sénteste feliz.
E.- De todos os premios que recibiu cal é do que máis orgulloso se sente?
XM.- Non sei contestar a esa pregunta, porque os premios axudan a que un sexa coñecido e a que a túa obra chegue a máis xente, que te recoñezan, e facilita por exemplo que os libros se vendan máis. Tamén veñen moi ben economicamente porque che axudan e non estamos nun país no que os escritores sexan precisamente millonarios, pero, á parte diso, eu aos premios non lles dou tanta importancia como se adoita facer, porque eu creo que cando gañas un premio, un pouco é porque, hai que ter en conta que hai un xurado que son persoas como as demais e que se poden equivocar, e finalmente premian o que máis lles gusta, o que non quere dicir nunca que sexa o mellor. Cantas obras moi boas se presentaron a premios e non gañaron. Eu cando gaño un premio non creo nunca que non houbese outros que o poderían ter gañado ou cando non o gaño, que tamén me sucede, tampouco penso que o meu libro sexa necesariamente o peor, é dicir, creo que hai moito de lotería niso, entón relativizo a importancia dos premios. Con todo, o premio Xerais que lle deron a Morning Star, para min foi o máis significativo porque significou que eu pasei de ser un escritor para minorías que lían uns centos de persoas a ser un escritor con miles de lectores, iso si que é moi importante.
E.- Das obras que vostede escribiu, cal é a que máis lle gusta?
XM.- Esta pregunta... é como se che preguntan a que fillo lle queres máis. Unha das que máis me gusta, da que máis satisfeito estou é O demo á orella, que é un libro no que se van contando vidas de persoas dende a prehistoria ata case os días de hoxe e son todas vidas tristes, en realidade, este libro íase chamar Vidas tristes e ao final cambiámoslle o título. Eu teño pensado escribir algúns contos máis e engadilos, e entón cambiarlle o título e recuperar o título antigo que era Vidas tristes . Eu neste libro, o que quero facer ver é que aínda que se fala sempre do

E.- Hai algún autor ou autora que o influíra?
XM.- Pois si, moitos, claro, por exemplo neste libro O demo á orella hai un autor francés que non é coñecido polas maiorías, pero que é un autor fundamental, que se chama Marcel Schwob . Era un xudeu francés de principios do século XX que escribiu un libro que se chama Vidas exemplares, e este libro influíu moitísimo noutros escritores e determinou boa parte da literatura do século XX, a pesar de que moita xente non coñece a Marcel Schwob. É por exemplo o mestre de Borges e de Cunqueiro. Eles cando fan eses relatos que son como retratos de persoas, en quen se están baseando é neste escritor que a min me influíu moitísimo. Outro caso é Stevenson, que por certo eran moi amigos, de feito Stivenson morreu na Polinesia, Schwob estaba xa moi enfermo porque tiña tise ósea, pois seguiu os seus pasos e foi alá a buscalo, chegou tarde porque Stevenson xa morrera, pouco tempo despois morreu el. Son dous autores que a min me influíron moitísimo, e no caso dos galegos, Cunqueiro.
E.- Que escribe con máis facilidade, poesía ou narrativa?
XM.- En realidade, o que ocorre é que son estados de ánimo diferentes, porque para escribir poesía tes que ter un determinado estado de ánimo, se non, é imposible, ademais a poesía é algo que require as metáforas, as sinestesias e requiren unha axilidade mental que non en todos os momentos tes, mentres que a narrativa é case máis un traballo de oficinista, teste que poñer, tes que elaboralo, se che sae mal tes que volver a empezar e continuar, polo tanto, se non tes un estado de ánimo adecuado para escribir poesía, o que podes facer é escribir narrativa. Non se pode ser poeta as 24 horas do día , non existe ninguén capaz de facelo, pero tamén é certo que ás veces unha cousa mestúrase coa outra e hai moitos libros de narrativa que en realidade son libros de poesía, o que pasa é que están en prosa, pero hai moitísimos escritores que o que fan, é unha narrativa lírica que se achega moito á poesía, pero son traballos moi diferentes, aínda sendo literatura, hai quen di que non, porque Antonio Gamoneda que é un gran poeta leonés dixo que a poesía non é literatura, non sei moi ben o que quixo dicir, pero si que entendo que son dous traballos moi distintos que requiren unha disposición moi distinta e unha maneira de facer moi distinta tamén. Que fago con máis...? pois depende dos momentos.
E.- Como fai para escribir unha novela?, xa sabe como vai rematar cando a comeza a escribir?
XM.- Si. Eu teño un método de traballo para a narrativa que é o de Edgar Poe, é dicir, é como unha peza de reloxería o que eu fago. As miñas novelas sempre empezan polo final, é dicir, eu sei o final moito antes que o principio, porque sei a onde quero chegar, se non, non podo chegar. Despois tu deseñas unha traxectoria para os personaxes, o que ocorre é que ás veces fan o que queren e non che obedecen, pero tu valos levando como podes ata esa final, sobre todo se se trata de relatos. Nas novelas isto pode ser un pouco máis laxo, pero eu polo xeral sei a onde quero chegar. Creo que o principio e o final son as pezas máis importantes da narrativa, logo vas desenvolvendo como podes.
E.- Eu lin Morning Star, en que se baseou para escribir esa novela?
XM.- En Morning Star baseeime moitísimo na realidade, porque os bandoleiros que aparecen en Morning Star existiron, e o pirata Benito Soto e o tesouro enterrado en Pontevedra existiu, o mesmo que o pai do protagonista, Lourenzo Tasende ou Lázaro Ribadulla ou o portugués Tomé das Congostras, asaltaron ao cura de Bueu cruzando a ría nunhas barcas, todo iso son datos históricos, as torturas que facían, como se comportaban coa xente, a maneira de dar os golpes, a utilización de nenos por exemplo para cortar as cordas das campás ou que había moitas mulleres metidas nas gavelas de bandoleiros, todo isto son feitos históricos o que pasa que eu escribín a novela partindo dunha idea que é a seguinte: se os ingleses, os americanos, os franceses puideron contar aventuras utilizando os seus personaxes, e non digamos os de Holliwood que nos enchen de películas sobre Jesse James, levan 400 ou non sei cantas. Eu dixen, pero se eles poden sobre Jesse James que era un tipo que asaltaba bancos facer iso ou sobre Billy o neno, e ata nós, todo o mundo sabe quen foi Jesse James ou Billi o neno, por que os galegos que temos personaxes similares a eles, probablemente incluso ás veces moito máis brutais, moito máis patibularios, por que non se nos ocorreu aos galegos facer o mesmo e facer novelas e películas sobre esta xente? e de aí sae a idea de Morning Star . A novela fíxena, a película necesitariamos unha inxección de diñeiro para poder facela, pero temos directores de cine, temos guionistas e temos cámaras e todo o necesario menos diñeiro, necesitamos unha industria cinematográfica potente para poder facelo, pero eu quíxenme demostrar a min mesmo que os galegos podemos facer calquera cousa que poidan facer os demais e que temos material para iso.
E.- Para esta avaliación temos que ler como libro de lectura O demo á orella Como se lle ocorreu escribir un libro que comezou na Prehistoria chegando ata os nosos días?
XM- É un libro de galegos en distintas épocas da historia Eu utilicei moito o exemplo de Marcel Schwob nas súas Vidas imaxinarias, e estas son vidas imaxinarias, é dicir, eu vou imaxinando as vidas das persoas, homes, mulleres e nenos en distintas situacións e en distintos momentos: unha é monxa, uns nenos que son raptados polos piratas, un que se mete soldado coas hostes dos romanos, sendo galego séntese romano porque foi educado desta maneira. Eu quería ver como, a pesar dos cambios na vida práctica, na vida doméstica, continuos que houbo na historia, a cuestión moral dos seres humanos a penas avanzou e ir vendo como o peso da explotación dos seres humanos uns polos outros, o peso dos estados, o peso da opresión en definitiva, continúa aí sempre, e o único que está facendo é causar dor ao longo dos tempos, e empecei coa Prehistoria, seguín cos romanos, logo coa Idade Media ata chegar á Idade Moderna, e eu quería facer iso moi próximo, e entón os personaxes son galegos sempre, duns ou outros lugares, nunha ou noutra situación, dun sexo ou de outro, en definitiva tratábase de contar como puido ser a vida verdadeira, a vida real de Galicia doutros momentos.
E.- Aínda que xa nos contestou, podería dicirnos por que non colleu Vidas tristes como título primeiro ?
XM.- É que o libro requiriría máis contos e probablemente este libro volva aparecer co título de Vidas tristes e con máis relatos. Como estaba a medio facer cando se publicou, digamos que era un proxecto máis. Como neste libro hai un narrador implícito que é o demo, porque se entende se un o le con detalle que é o demo o que está contando todas estas historias, estallas contando a alguén, porque son historias de vidas frustradas, son historias de tristura, e os seres humanos tendemos a botarlle a culpa das nosas situacións cando son terribles sempre a algo alleo, ao demo, por exemplo, que é ao que se lle bota as culpas de todo, entón o demo está contando o lado escuro da historia, que é o que se conta neste libro, non todo van ser conmemoracións, reis, batallas e non sei que historias porque a realidade é outra.
E.- Ten algún proxecto en mente para un futuro libro?
XM.- Teño un proxecto en mente que é un libro para rapaces que se vai chamar... Cando eu era neno, cando meu pai ía de viaxe e eu lle pedía que me trouxese algo, el dicíame: “Vouche traer un correverás, un brincaparedes e un mirapatrás “ claro, eu non sabía o que era un correverás, un brincaparedes e un mirapatrás, e agora vou escribir un libro que se vai titular O correverás, o brincaparedes e o mirapatrás, que son tres nenos aos que lles ocorren unha serie de aventuras. Son nenos que van ser convertidos en bonecos, entón van ter unha vida de bonecos. É a idea, o libro está sen escribir, pero esa é a idea.
E.- Moitas grazas
XM.- Grazas a vós.
13/05/09
17 DE MAIO. RAMÓN PIÑEIRO

Políticamente, ademais de fundar as Mocidades galeguistas na provincia de Lugo (colaborando na comisión que preparou o referéndum sobre o Estatuto de Autonomía de Galicia en 1936), foi membro do Partido Galeguista e, máis tarde, xa durante a España democrática, foi tamén deputado independente do Parlamento de Galicia . A filosofía e a língüística ocuparon espazos importantes da súa vida. Se queres saber máis cousas sobre a figura de Ramón Piñeiro pica nesta ligazón : http://www.seminariogalan.org/
08/05/09
OUTRAS CULTURAS: TAN LONXE, TAN PERTO

23/04/09
23 DE ABRIL. LIBROS E LIBERDADE

En todas elas latexa a idea principal: libros e liberdade necesítanse mutuamente. De feito todos os réximes totalitarios teñen un denominador común : en todos eles hai listas de libros prohibidos. Isto é aínda hoxe unha realidade. Hai persoas condenadas por escribir determinada obra, por darlle publicidade a determinado autor.Mesmo en países que se consideran "democráticos"....
Lede e pensade:
“La palabra libro está muy cercana a la palabra libre; … lo cierto es que se complementan perfectamente; el libro es uno de los instrumentos creados por el hombre para hacernos libres. Libres de la ignorancia y de la ignominia, libres también de los demonios, de los tiranos, … de la trivialidad, de la pequeñez. El libro afirma la libertad, muestra opciones y caminos distintos, establece la individualidad, al mismo tiempo fortalece a la sociedad, y exalta la imaginación…. Si el hombre no hubiese creado la escritura no habríamos salido de las cavernas…. En fin, el libro es para nosotros un camino de salvación. Una sociedad que no lee es una sociedad ciega, sorda y muda”.
(Sergio Pitol)
“A creación dunha obra de arte é o que nos distingue das demais criaturas que habitan neste planeta, e o que nos define, no esencial, como seres humanos. Facer algo por puro pracer, polo goce de facelo....A novela é unha colaboración a partes iguais, entre o escritor e o lector, e constitúe o único lugar do mundo onde dous estranos poden atoparse en condición de absoluta intimidade. Levo toda a vida a establecer conversa con xente que nunca vin, con persoas que xamais hei de coñecer”
(Paul Auster)
“A poesía é unha loita contra o mal de ollo que proporciona información esencial sobre a condición humana”
“O libro é a célula nai da liberdade"
(Manuel Rivas)
DIA DO LIBRO
Pero non sempre o libro foi un obxecto cotiá, fácil de adquirir nin fácil de ler ou levar. Se botamos unha ollada á esta presentación, veremos que ata a aparición da imprenta o libro foi privilexio duns poucos tanto na Antigüidade como na Idade Media. Que gran sorte a nosa agora!
22/04/09
JUAN MARSÉ, PREMIO CERVANTES 2009

En su gran éxito Últimas tardes con Teresa (1965), construye una brillante sátira de la burguesía barcelonesa. Su intención testimonial y de denuncia se plasma en un realismo de corte clásico , magistralmente armonizado con nuevas técnicas narrativas.
Posteriormente apareció La oscura historia de la prima Montse (1970), implacable análisis de los sectores tradicionales de la sociedad catalana y su relación con la emigración, y
La muchacha de las bragas de oro (1978), que obtuvo el premio Planeta, trata de un escritor falangista que retoca incansablemente su pasado sirviéndose de unas memorias, mientras que en El amante bilingüe (1991) juega con la idea del doble a través del personaje de Marés, que intenta reconquistar a su mujer transformándose en el charnego Faneca.
La recuperación de la infancia es el tema principal de algunos de sus libros siguientes, como
21/04/09
ABRIL, MES DE LOS LIBROS. BICENTENARIO DE LARRA

23 DE ABRIL, DIA DO LIBRO:A LIBRARIA MÁIS FERMOSA


Esta pode ser unha das razóns polas cales as esceas de libraría de Harry Potter se rodaron nela. En todo caso, é un edificio que paga a pena visitar
Enderezo: rúa dos Carmelitas, á beira do río Douro.
A maiores de disfrutar da súa beleza, podes mercar LIBROS, eses amigos cos que trabamos unha especial relación ao longo da nosa vida.
(Doa Laya e Laura Sánchez, 4ºA) .