09/05/08

Relecturas musicadas: Celso Emilio Ferreiro na longa noite de pedra

Deitado frente ao mar

Lingoa proletaria do meu pobo,
eu fáloa porque sí, porque me gosta,
porque me peta e quero e dame a gaña;
porque me sai de dentro,
alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,p
equenos mequetrefes sin raíces
que ao pór a garabata xa nan sabe
nafirmarse no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos abós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos do lingoaxe,
remo i arado, proa e rella sempre.
Eu fáloa porque sí, porque me gosta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingoa.
Non falo pra os soberbios,
non falo pra os ruis e poderosos,
non falo pra os finchados,
non falo pra os valeiros,
non falo pra os estúpidos,
que falo pra os que agoantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
pra os que súan e choran
un pranto cotidián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non podo arredar as miñas verbas
de tódolos que sofren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, dóce mágoa das Españas,
deitada rente ao mar, ise camiño...

08/05/08

Crepúsculo



Este é un dos títulos que últimamente está arrasando no noso club de lectura, Os Papalibros.
Crepúsculo é unha triloxía na que a autora, Stephnie Meyer, cóntanos a complicada relación entre Bella e Edward... e tan complida xa que Edward é un vampiro. Iso si, guapo e noviño.
Na primeira parte, Un amor peligroso, cóntanos como se coñece a parella.
No segundo libro, Luna nueva, Bella darase conta de que namorarse dun vampiro pode ser moito máis perigoso do que imaxinaba. Edward sálvaa dun diabólico vampiro, pero tal vez os seus problemas non fixeron máis que empezar.
En Eclipse, a terceira parte, Bella atópase unha vez máis en perigo, pero ademais terá que elixir, entre o seu amor por Edward e a súa amistade con Jacob... sabendo que a súa decisión pode desencadear a loita intemporal entre vampiros e homes-lobo.
Veña, non apalanques os libros, que hai cola agardando.
Escribe o teu comentario, a ver se alguén se anima con esta historia romántica con toques de terror.

06/05/08

FAHRENHEIT 451


E se non tivésemos dereito a ler?” Esta frase que aparece na promoción do filme, introdúcenos nesta película dirixida por François Truffaut e baseada nunha novela do estadounidense Ray Bradbury: é unha fábula de ciencia-ficción que nos amosa o futuro dunha sociedade sen acceso á lectura, onde unha especie de “policía política-corpo de bombeiros” se encarga de queimar todos os libros que atopan. A 451 º da escala Fahrenheit (equivalente a 233ºC.), prende o papel: todos os libros, sen excepción, son queimados, os lectores, detidos e os cidadáns, alentados a delatar aos presuntos culpables.
Os rasgos dos individuos non lectores son patolóxicos.
Esta obra de R. Bradbury, escrita durante o macartismo de E.E.U.U., non é, por desgraza, pura invención: todos os reximes totalitarios de calquera signo político fixeron e fan as súas “listas negras” para evitar que os cidadáns lean cousas “non convenientes”. Quizais, a razón hai que buscala nese pensamento de Ricardo Corazón de León: “os libros ensináronme a pensar e o pensamento fíxome libre”.
Ficha técnica
Dirección: François Truffaut
Producción: Lewis M. Allen
Guión: François TruffautJean-Louis Richard
Música: Bernard Herrmann
Fotografía: Nicolas Roeg
Reparto:
Oskar WernerJulie ChristieCyril CusackAnton Diffring, Jeremy Spenser, Bee Duffell, Alex Scott, Michael Balfour.
País: Reino Unido
Año: 1967
Género: Ciencia ficción

01/05/08

DÍA DEL LIBRO - MIGUEL DE CERVANTES

Ésta es una buena ocasión para acercamos un poco a la figura de Cervantes. No se sabe con certeza cuando nace pero, sí que se bautiza el 9 de octubre de 1547. Como sabéis, Miguel de Cervantes Saavedra es el autor del Quijote, la joya por excelencia de la literatura castellana, que ha sabido conquistar al mundo entero, y es una de las obras que se ha traducido a más idiomas, pasando a ser sus personajes verdaderos arquetipos de categoría universal.
Esta obra magnánima es el producto de un escritor ya en decadencia; Cervantes tiene 58 años cuando, en los últimos días de diciembre de 1604 , sale la 1ª parte del Quijote y 68 cuando se publica la 2ª parte. Con todos estos datos, ¿ diríais que Cervantes disfrutó de la gloria y del reconocimiento social?: pues todo lo contrario. Nunca a lo largo de su vida conoció la popularidad y el reconocimiento como escritor. Su existencia, al contrario de lo que pueda parecer, fue una ininterrumpida serie de fracasos, cautiverio, injusta cárcel, penurias económicas que llegaron casi hasta el final de sus días. Por eso, cuando sale la 1ª parte del Quijote, se dice:

“Si necesidad le ha de obligar a escribir,
plaga a Dios que nunca tenga abundancia,
para que con sus obras, siendo él pobre,
haga rico a todo el mundo.”

Sólo al final conoció cierta tranquilidad pero, siempre agobiado por las deudas. Al revés que su personaje ( D. Quijote), él no pudo escapar de su destino de hidalgo, soldado y pobre. El 19 de abril recibe la extremaución y escribe: “Ayer me dieron ésta, el tiempo es breve, las ansias crecen, las esperanzas menguan y, con todo, llevo la vida sobre el deseo que tengo de vivir.”
Entre el 22 y 23 de abril de 1616 , muere. Pero Cervantes no sólo escribe el Quijote, también:
Novela: Los trabajos de Persiles y Segismunda, La Galatea, Novelas Ejemplares Teatro: La Numancia Ocho comedias y ocho entremeses .El trato de Argel

¡Y poesía! Cervantes era poeta y más original y valioso de lo que se cree. Ahí va una pequeña muestra de su poesía ; leamos los versos sin el velo en los ojos y observemos no sólo la capacidad técnica , sino también lírica de este gran escritor de la literatura universal:

Cuando Preciosa el panderete toca
Y hiere el dulce son los aires vanos,
Perlas son que derrama con las manos;
Flores son que despide de la boca.
Suspensa el alma, y la cordura loca,
Queda a los dulces actos sobrehumanos,
Que, de limpios, de honestos y de sanos,
Su fama al cielo levantando toca.
Colgadas del menor de sus cabellos mil almas lleva,
y a sus plantas tiene Amor rendidas una y otra flecha.
Ciega y alumbra con sus soles bellos,
Su imperio Amor por ellos le mantiene,
Y aún más grandezas de su ser sospecha.

Pero en la memoria siempre, quedará el Caballero de la Triste Figura, que con su cuerda locura, le dice a su fiel escudero:

“La libertad, Sancho, es uno de los más preciosos dones que a los hombres dieron los cielos; con ella no pueden igualarse los tesoros que encierra la tierra ni el mar encubre: por la libertad, así como por la honra, se puede y debe aventurar la vida ; y, por el contrario, el cautiverio es el mayor mal que puede venir a los hombres”.