E aínda que sabrás que foi un gran dramaturgo, famoso polas súas 40 obras de teatro (entre traxedias e comedias), non todo o mundo coñece unha xoia que saiu da súa pluma: os seus sonetos de amor. Estaredes pensando: "Bah, poesía amorosa cursi e con pouca chispa". Pois estades equivocados. Consistían en poemas que precisamente facían mofa das tradicións poéticas da época, ríndose das mulleres perfectas que outros poetas retrataban. Falaban de damas sen dentes, que se cheiraban dende a distancia, e que se escoitaban vir porque pisaban coma bestas. Ademais, foi moi rompedor coas convencións sociais, porque nos sonetos máis intensos e fermosos trata o amor homosexual.
Neste vídeo que tedes a continuación podedes escoitar un deles, interpretado por Rufus Wainwright, como parte da banda sonora da película Orgullo y Prejuicio (se queredes ver un tráiler da película, face click aquí).
E se queredes seguir a letra, aquí a tedes:
Sonnet 29 "When in disgrace with fortune and men's eyes"
When in disgrace with fortune and men's eyes,
I all alone beweep my outcast state,
And trouble deaf Heaven with my bootless cries,
And look upon myself, and curse my fate,
Wishing me like to one more rich in hope,
Featur'd like him, like him with friends possess'd,
Desiring this man's art, and that man's scope,
With what I most enjoy contented least:
Yet in these thoughts myself almost despising,
Haply I think on thee,--and then my state
(Like to the lark at break of day arising
From sullen earth) sings hymns at heaven's gate;
For thy sweet love remember'd such wealth brings
That then I scorn to change my state with kings'.
William Shakespeare