31/01/10
30 DE XANEIRO. DÍA ESCOLAR DA PAZ E A NON-VIOLENCIA
O Día Escolar da Paz e a Non-Violencia foi declarado por primeira vez en 1964 e surxe dunha iniciativa de Educación Non-Violenta e Pacificadora, do profesor español Llorenç Vidal. O seu obxectivo é a educación en e para a tolerancia, a solidariedade, concordia, respecto aos dereitos humanos, a non-violencia e a paz. Foi recoñecido polo Ministerio de Educación e Ciencia en 1976.
O noso sistema educativo plantexa como unha das súas finalidades a formación para a paz, a cooperación e a solidariedade entre os pobos. É necesario traballar continuamente estes conceptos, pero isto non impide a existencia de datas concretas que nos fagan lembrar que aínda hai situacións sociais complexas.
Como reflexo que é da sociedade, a escola comparte os seus defectos, pero tamén nos proporciona a magnífica oportunidade de concienciar a tod@s na construcción dun mundo mellor, máis xusto e máis humano.
A proposta deste ano do Seminario Galego de Educación para a Paz ten por título: "Sobre os dereitos e responsabilidades de nenas, nenos e adolescentes". Precisamente, este ano, o SGEP eleborou un cartel conmemorativo do seu 25 Aniversario,co lema: "Para que a paz sexa algo máis ca un conto". Dende aquí os nosos parabéns e a nosa gratitude polo traballo que está a realizar.
J. D. SALINGER: UN "RECLUSO LITERARIO"
Se dice que, aunque hacía más de cuarenta años que no publicaba nada, escribía siempre. "Vivo para escribir, pero escribo para mi mismo y mi propia satisfacción. No publicar me reporta una maravillosa sensación de paz. Publicar es una terrible invasión de mi privacidad". Este fugitivo de la fama se vio obligado a luchar continuamente contra toda la atención no deseada que recibía, como figura de culto que llegó a ser en vida.
Quizá su muerte facilite la aparición de material inédito, nuevas revelaciones sobre su obra y... ¿sobre su vida? Lamentablemente, Salinger ya no estará ahí para evitar las invasiones a su privacidad, tal como quiso en vida.
El guardián entre el centeno (publicado en 1951) es considerado por numerosos expertos como uno de los libros más importantes del s. XX. Su lenguaje es provocador, aparecen referencias al alcohol, las drogas, la prostitución. Se trata de una crítica feroz al mundo y la moral de los años cincuenta, y el refleo de las inquietudes y angustias de los adolescentes crecidos en plena guerra fría. También el enfrentamiento entre el mundo de los jóvenes y los adultos refleja el deseo universal de no crecer. Por ello, provocó numerosas controversias en EEUU cuando se publicó. Curiosamente, treinta años después de su publicación era tanto el libro más prohibido, como el más estudiado como lectura obligatoria en los institutos estadounidenses.
El título del libro hace referencia a una reflexión que el protagonista (Holden Caulfield) realiza en el libro sobre la letra de un poema que trata de un "guardián entre el centeno" que evita que "los niños caigan en el precipicio". Eso es lo único que a Caulfield le gustaría hacer en la vida: estar en un campo de centeno al borde de un precipicio. En el campo hay miles de niños jugando y él evita que "los niños caigan en el precipicio". Caulfield sería el guardián entre el centeno.
Holden Caulfield nos muestra la visión de la realidad de una persona que ha perdido el agrado y la confianza por quienes le rodean y la sociedad en general. Es alguien desengañado por la vida, que acaba de entrar en el mundo de los adultos sufriendo múltiples decepciones, ya que se han corrompido aquellas cosas que más amaba. Sin embargo, todavía hay aguien por quien merece la pena vivir...
Estas novela ha inspirado a otros escritores, ha influido en la música actual, en series de animación, películas... Incluso algunos asesinos se han visto relacionados con ella.
¿Alguien podría resistirse a leerla?
27/01/10
"CÓMO INVENTAR HAITÍ"
Esta frase é unha pregunta que se fai (despois da terrorífica catástrofe humana padecida no país) o considerad0 como patriarca das letras haitianas, René Depestre (Jacmel 1926). Segundo el, e sen tentar minimizar as consecuenciais tráxicas dos terremotos, en Haití tras a pobreza e o analfabetismo, descóbrese coma un país cunha cultura tan viva como pouco coñecida. En 1804 independizouse de Francia, pero tivo a desgraza de caer nunha problemática racial entre negros, mulatos e de non ser quen de constituir un estado democrático.
Paradóxicamente, segundo Depestre, Haití non é hoxe unha nación-estado propiamente dita, senon unha nación cultural. Mentres que nin o estado nin a sociedade civil se desenvolveron, sí o fixeron a cultura, a pintura, a música e a literatura. Hoxe en n día cóntase con afamados escritores coma Daniel Laferriere, Lyonel Trouillot, Jean Metellus etc. Grandes poetas, algúns deles marcados polo exilio . Como dato significativo até 1956 non poideron entrar os cidadáns de color na universidade parisina da Sorbona, no Primeiro Congreso Mundial de Escritores Negros. Na actualidade o factor racial posúe menos importancia.
Depestre , que fora expulsado de Haití en 1945 debido á publicación dunha revista de vangarda , volta á súa patria co desexo de se atopar coa solidariedade mundial , manter ese grande imaxinario cultural e "inventar un país mellor". Ogallá que o consiga .Se queres saber máis deste país pica en cultura haitiana