Entrevista a Breogán Riveiro

Dous alumnos e dúas alumnas de 2º de ESO fixémoslle unha entrevista a Breogán Riveiro para a nosa emisora de radio, Falamelide, e agora transcribímola aquí para que a poidades tamén ler.

-Moi boas, queridos oíntes

- Hoxe atopámonos aquí na nosa radio, en Falamelide  uns alumnos de 2º da ESO, nós somos Cristina, Belén, Diego e Víctor e estamos a piques de entrevistar a un escritor

- Si?, A cal?

- Como que a cal? Non cho dixemos antes?

- Pois a Breogán Riveiro

- O de Tonecho de Rebordechao?

- Si, a ese mesmo

- pois comecemos logo, non o fagamos esperar.

- Moi boas, Breogán

- Moi boas. Como estamos?

- Como ben sabes, temos preparada unha pequena entrevista , Que che parece se comezamos?

- Ben, se non queda outra, pois adiante.

- Escribiches máis libros que Tonecho de Rebordechao?

- Si, escribín bastantes máis libros e publiquei outros catro.

- E cal foi o que máis che gustou?

- Pois supoño que o que máis me gustou foi sempre no que estaba traballando no último momento. O que máis me gustou foi sempre o que se ía publicar despois, non os xa publicados.

- Cando publicaches o primeiro libro?

- Eu creo que foi no ano 2000 ou  no 98 máis ou menos. Gañei o premio Cidade da Coruña de Literatura Fantástica cun libro que se chamaba... Pois non me lembro agora mesmo como se chamaba o libro, pero gañei o premio e publiquei o libro. Debe ser o... Como se chama o cabrón ese alemán que me agacha as cousas? O alzheimer ja,ja

- De que tratan as túas obras?

- Cada obra trata dun tema totalmente distinto. Teño dende unha obra policíaca que é O Asasino bífido, policíaca humorística, ata unha obra de monicreques, O afundimento do Tiránic, ou sexa que hai de todo un pouco e tamén literatura totalmente fantástica como Olga e o dinosauro, ou sexa, teño de todo un pouco.

- Para que idades están recomendadas?

- De 0 a 99 anos máis ou menos. De máis non teño demasiados. Penso que a literatura non ten barreiras de idade habitualmente Se les un libro e che chega dá igual que leas a Dostoievski con oito anos ou, coma no meu caso, que leas O pequeno Nicolás con corenta e tantos, pódeche gustar exactamente igual.

- En que te baseaches para escribir Tonecho de Rebordechao?

- Tonecho de Rebordechao conta a historia dun rapaz que vive nunha gran cidade e que por unha serie de circunstancias traumáticas pero que non entramos a valorar na obra ten que ir vivir a unha aldea de montaña practicamente abandonada onde é o único neno de toda a contorna. Entón son as aventuras e desventuras dun rapaz  desta posmodernidade de videoxogos e todo isto tendo que ir vivir cos seus avós a unha zona hiperrural e de montaña, a unha zona francamente curiosa.

- E como se che ocorreu o personaxe de Tonecho?

- Pois non sei, pero supoño que dentro da obra unha das primeiras cousas que se me ocorreu foi o personaxe de Tonecho. Cando comezas a escribir sabes de onde saes e ás veces sabes como queres rematar, pero non  como vas chegar ata alí moitas veces. E as historias medran ás veces por si soas, entón Tonecho foi un personaxe que medrou por si mesmo e que colleu moito protagonismo dentro da súa propia historia. É un personaxe que gañou peso, por así dicilo.

- Dinos, existe Rebordechao?

- Si, existen varios. Este, en concreto, é o máis coñecido. Está situado ao sur de Montederramo, na provincia de Ourense. E coincidiu que eu estaba escribindo a historia de Tonecho, dun rapaz que, como xa comentei, pasaba de vivir nun ambiente urbano a un moi, moi rural dunha aldea case descoñecida, de montaña; e coincidiu que por motivos de traballo estabamos a gravar un documental dirixido por Carlos Casares sobre o home lobo de Allariz, o home do unto, o lobishome de Allariz, e coincidiu que estabamos gravando precisamente en Rebordechao . Daquela, esta gravación en Rebordechao supuxo para min un descubrimento, e tamén supuxo un descubrimento para ese rapaz que eu estaba imaxinando, que era ese Tonecho . E Tonecho faloume e díxome que el non era soamente Tonecho que vivía nunha aldea imaxinaria, que era Tonecho de Rebordechao, que vivía alí, e entón esa aldea real pasou a formar parte da historia.

- E que sentiches mentres o escribías?

- Fame, sono, cansazo, ledicia, ánimo, de todo. Cando se escribe, o proceso é moi longo e dá tempo a sentir moitísimas cousas, moitos altibaixos, momentos de euforia, de dicir: “isto está moi ben” e outros de dicir: “buf, non vou rematar” É un proceso longo escribir, é un proceso de atravesar un deserto, e despois, cando chegas ao oasis dis: “ ben, o camiño percorrido valeu a pena”. Neste caso penso que valeu a pena. Iso dependerá dos meus lectores.

- Aparece algún relato autobiográfico nas túas obras?

- Non, habitualmente eu non escribo cousas autobiográficas, se cadra é porque a miña vida é bastante anódina, aburrida. Eu son un traballador que chega á súa casa e que ten os mesmos problemas que ten todo o mundo, pero cousas autobiográficas sempre hai, quero dicir que por exemplo os personaxes dos avós que pasan o día rifando pois eu penso que son un pouco meu pai e miña nai, que tiñan ás veces a cousa de andar discutindo por caralladas en calquera intre do día, e hai cousas que si son autobiográficas como a anécdota do equipo de televisión que está rodando en Rebordechao á hora de xantar e que ten problemas; pois esa anécdota semella absolutamente surrealista e imposible, é real.

- Recordas algunha anécdota curiosa que che ocorrera dende que es escritor?

- Pois unha anécdota que me pasou hai pouco. Estaba no Decathlon na Coruña e había unha chea de xente, e camiñando, un rapaz  un pouco máis vello ca vós estaba falando con un colega alí e dixo dunha maneira despectiva: “ Tengo que comprar el libro ese de Tonecho de Rebordechao”, e estaba ademais cun pau de golf na man, e entón, por se acaso, non me acheguei a dicirlle nada, non fora ser que se lle ocorrese baterme por aquilo, que non teño a culpa de nada, déixame tranquilo, pero foi a anécdota máis curiosa sobre este libro que me pasou.

- Sobre que temas che gusta escribir?

- Gústame o humor, como a case todo o mundo, a fantasía, e en xeral todo o que cae nas miñas mans, eu penso que os libros gardan historias marabillosas e que paga a pena darlles unha oportunidade. Se cadra hoxe esa historia non conecta contigo, pero é posible que mañá si, e paga a pena descubrir moitas das historias que están agachadas nos libros.

- E como foron as túas primeiras experiencias coa escritura?

-  Pois eu penso que foron en preescolar. Eu tiña que cubrir un folio con pauciños, e despois con circuliños. E comecei máis adiante coas vogais. As miñas primeiras experiencias coas letras foron iguais que as vosas, que as de todo o mundo. Eu penso que o que distingue un escritor de calquera outra persoa “normal” é que un escritor as historias que todos contamos as pon por escrito. Anímovos a que poñades todas esas historias por escrito porque paga a pena,  e contar historias é o que nos distingue aos seres humanos . Somos seres humanos porque nos gustan as historias e porque  contamos historias.

- Gústache reler as túas obras?

- Eu penso que o primeiro lector que debera ter un é un mesmo. Se non che gusta o que escribes nin a ti mesmo, mal imos, pero, por outra banda, ti xa sabes o que escribiches, entón reler..., si algunha vez teño relido algunha obra por moitos motivos e si, habitualmente gústame reler, pero tamén tes a teima de analizar demasiado ás veces. E como exercicio de reler continuamente as miñas obras, non iso non o fago. Seméllame case algo achegado ao onanismo

- Tardas moito en escribir un libro?

- Non o sei exactamente porque o labor de escribir no meu caso é parcial. Eu chego de traballar noutros temas, no audiovisual e cando podo dedico algo de tempo a escribir e iso implica que un día podo dedicar media hora, outro dúas e hai días que nada, entón non sei canto tempo leva escribir un libro. E, ademais, despois de escribir unha obra hai un proceso moito máis duro, se cadra non máis longo pero si máis duro, de revisar o que escribiches e tachar aquilo que non paga a pena . É un traballo moi duro ir tachando, tachando, tachando.

- E pódese saber por onde comezas?

- Habitualmente polo principio.

- E, dime, escribes só en galego ou tamén en castelán?

- Teño publicado en galego. Teño algún relato premiado en castelán, algunhas cousas, pero publicado só en galego. O que pasa é que eu me considero no bo sentido da palabra bilingüe e por traballo teño que escribir moitas veces en castelán, entón a necesidade de escribir náceme en galego principalmente, porque a outra xa a teño cuberta.

- E, por último, se nos queres contar ti algo en especial...

- Pois si, querería falarvos de algo en especial, posto que me preguntastes se tiña publicado algo en castelán. A verdade é que me gusta moito o castelán, considero que é o meu idioma, son bilingüe no bo sentido da palabra e quería animarvos dende o punto de vista do castelán, quero facer unha defensa do castelán, e a mellor defensa que podo facer do castelán, posto que son dúas linguas moi xuntas e que están pegadiñas, para falar ben en castelán temos que saber falar ben en galego, entón, por favor, se respectades o castelán, aprendede, practicade o galego, porque así saberedes distinguilo moi ben, non como fai algunha xente que en teoría defende o castelán e non o fala nin sequera ben. Como estas dúas linguas están tan achegadas, os galegos para falarmos ben en castelán temos que aprendermos a falar ben en galego se non é imposible. Por iso, en defensa do castelán, falade galego

- Ben, con esta pregunta rematamos a entrevista. Espero que o pasases ben e vós tamén, queridos oíntes. Moitas grazas, Breogán, e ata sempre.

- Graciñas a vós.

Cristina, Belén, Diego e Víctor

2º ESO